John Shirley-Quirk: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
poprawa wikizacji, bez nawiasu
prawidłowa odmiana (https://pl.wiktionary.org/wiki/Sussex), nieuzasadnione usunięcie linku - Henderson jest zdecydowanie encyklopedyczny
Linia 30:
 
== Życiorys ==
W dzieciństwie śpiewał w chórze i grał na skrzypcach{{r|telegraph}}. Studiował chemię i fizykę na [[University of Liverpool|Uniwersytecie w Liverpoolu]], a następnie został wykładowcą chemii w Acton Technical College w Londynie{{r|telegraph}}. Jednocześnie kontynuował naukę śpiewu u [[Roy Henderson|Roya Hendersona]]. Następnie został chórzystą w chórze [[Katedra św. Pawła w Londynie|Katedry Św. Pawła w Londynie]]{{r|telegraph}}. Wkrótce za swoje występy zaczął otrzymywać pozytywne recenzje i w 1961 został dublerem w roli Gregora Mittenhofera w brytyjskiej premierze „Elegii dla młodych kochanków” [[Hans Werner Henze|Hansa Wernera Henze]]{{r|telegraph}}. Rok później otrzymał pierwszą własną rolę w wystawianej w [[Sussex|Susseksie]] operze „[[Peleas i Melisanda (opera)|Paleas i Melisanda]]”. Pod koniec 1963 wraz z Ipswich Bach Choir wystąpił w „[[Oratorium na Boże Narodzenie (Bach)|Oratorium na Boże Narodzenie]]” Bacha, gdzie rolę solisty pełnił tenor [[Peter Pears]], długoletni życiowy partner [[Benjamin Britten|Benjamina Brittena]]. Dzięki temu występowi zwrócił na siebie uwagę Brittena i w 1964 został członkiem założonej przez niego English Opera Group{{r|telegraph}}. Brał udział w premierach pięciu ostatnich oper Brittena, począwszy od „Kulikowej rzeki” z 1964, a kończąc na „Śmierci w Wenecji” z 1973{{r|NYT}}. Przy okazji premiery tej ostatniej opery zadebiutował na scenie [[Covent Garden Theatre]]. Rok później zadebiutował w nowojorskiej [[Metropolitan Opera]], gdzie łącznie wystąpił trzydzieści razy, m.in. w rolach Nauczyciela Muzyki w operze „[[Ariadna na Naksos (opera Straussa)|Ariadna na Naksos]]” Straussa, Mówcy w „[[Czarodziejski flet (KV 620)|Czarodziejskim flecie]]” Mozarta oraz Rangoniego w „[[Borys Godunow (opera)|Borysie Godunowie]]” Musorgskiego{{r|NYT}}. W 1974 wystąpił w [[Royal Albert Hall]] na [[The Proms|Last Night of the Proms]] w oratorium „Belshazzar’s Feast” [[William Walton|Williama Waltona]] pod batutą [[Charles Gorves|Charlesa Grovesa]], gdzie w obecności kompozytora dostał owację na stojąco{{r|telegraph}}. W 1991 został wykładowcą [[Peabody Institute]] w [[Baltimore]].
 
Pozostawił po sobie ponad sto nagrań, cieszących się uznaniem krytyków, m.in. „Requiem wojenne” Brittena pod batutą [[Richard Hickox|Richarda Hickoxa]], „VIII Symfonię” Mahlera pod batutą [[Georg Solti|Georga Soltiego]], „[[Wielka msza h-moll|Wielką mszę h-moll]]” Bacha pod batutą [[Lorin Maazel|Lorina Maazela]] czy „[[Dydona i Eneasz|Dydonę i Eneasza]]” pod batutą [[Colin Davis (dyrygent)|Colina Davisa]]{{r|NYT}}. Brał też udział w nagraniach oper dla telewizji, m.in. „[[Eugeniusz Oniegin (opera)|Eugeniusza Oniegina]]” Czajkowskiego i „Billy’ego Budda” Brittena{{r|BCW}}.