Wikipedysta:Agondek/brudnopis/Semba: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian |
mNie podano opisu zmian |
||
Linia 71:
=== Narodziny współczesnej semby (lata 40-60. XX w.) ===
Piosenki zespołu takie jak „Mbiri Mbiri”, „Kwaba Kuale” i „Makezu” stały się znane w całym kraju, a „Muxima” "przemawiając do serc" (w kimbundu to właśnie oznacza) stała się niemal hymnem narodu. W ten sposób „rytm stał się historią” walki, odwagi i sumienia. Lider grupy, gitarzysta Liceu Vieira Dias, uważany jest przez wielu krytyków za ojca współczesnej muzyki angolskiej. Semba w rytmie José Marii i Nino Ndongo została wchłonięta przez późniejszych gitarzystów, takich jak José Keno z zespołu Jovens do Prenda, Duia z zespołu Gingas, Marito Arcanjo w utworze „Rosa Rosé” zespołu Os Kiezos, Botto Trindade z grupy Os Bongos, Manuel Marinera z África Ritmos, Mingo z Jovens do Prenda czy Quental z Águias Reais. Napływ muzyków na obszary miejskie i ewolucja zachodniej technologii muzycznej wpłynęły na strukturę dźwiękową semby. Grupy, które na początku swojej formacji korzystały z gitary akustycznej, dikanzy, boxa i grzechotki, zaczęły wprowadzać instrumenty elektryczne. Semba zaczęła również przekraczać granice Angoli - pierwszą grupą muzyczną znaną poza Angolą była Duo Ouro Negro utworzona w 1956 r. Ciekawym zjawiskiem była grupa Africa Show odnosząca sukcesy również w Europie i Ameryce, pierwsza angolska formacji muzyczna, która z powodzeniem wprowadziła organy. ▼
Początkowo Quimbundo nie zostało dobrze przyjęte przez publiczność: „Kiedy śpiewaliśmy w Quimbundu, ludzie stawali się trochę zawstydzeni, nazywali ich mussequeiros. Jednak niektórzy ludzie pośrodku tego tłumu byli przebudzeni i znudzeni, ponieważ tak śpiewaliśmy ”[Amadeu Amorim] ▼
Większość członków N'gola Ritmos było nacjonalistycznymi bojownikami; Liceu, członek-założyciel ruchu wyzwolenia [[Ludowy Ruch Wyzwolenia Angoli – Partia Pracy|MPLA]], i Amadeu Amorim zostali aresztowani w 1959 r. i deportowani na Wyspy Zielonego Przylądka, skąd powrócili dopiero dziesięć lat później.
Carlos Lamartine to kolejny piosenkarz reprezentujący sembę, założyciel ważnych grup, takich jak Águias Reais. Jego relacja potwierdza ideę powstania Semby jako gatunku kontestacji i świadomości społecznej: ▼
▲Początkowo Quimbundo nie zostało dobrze przyjęte przez publiczność: „Kiedy śpiewaliśmy w Quimbundu, ludzie stawali się trochę zawstydzeni, nazywali ich mussequeiros. Jednak niektórzy ludzie pośrodku tego tłumu byli przebudzeni i znudzeni, ponieważ tak śpiewaliśmy ”[Amadeu Amorim]
Dorastałem w środowisku, w którym nasza muzyka była muzyką o charakterze społecznym, politycznym, ponieważ żyliśmy w okresie kolonialnym i nikt z nas nie lubił konkretnej sytuacji, w której żyliśmy, i dlatego przystąpiliśmy do procesu walki o niepodległość. Każdy na swój sposób: niektórzy wzięli karabiny, inni konwencjonalną broń lub maczety [maczety obecne na fladze Angoli]. Muzykę traktujemy jako sposób na wcześniejsze i szybsze przekazanie naszego przesłania o wkładzie w walkę o niepodległość kraju (Lamartine, dostęp 10/01/2013). ▼
▲Carlos Lamartine to kolejny piosenkarz reprezentujący sembę, założyciel ważnych grup, takich jak Águias Reais. Jego relacja potwierdza ideę powstania Semby jako gatunku kontestacji i świadomości społecznej:
▲Piosenki zespołu takie jak „Mbiri Mbiri”, „Kwaba Kuale” i „Makezu” stały się znane w całym kraju, a „Muxima” "przemawiając do serc" (w kimbundu to właśnie oznacza) stała się niemal hymnem narodu. W ten sposób „rytm stał się historią” walki, odwagi i sumienia. Lider grupy, gitarzysta Liceu Vieira Dias, uważany jest przez wielu krytyków za ojca współczesnej muzyki angolskiej. Semba w rytmie José Marii i Nino Ndongo została wchłonięta przez późniejszych gitarzystów, takich jak José Keno z zespołu Jovens do Prenda, Duia z zespołu Gingas, Marito Arcanjo w utworze „Rosa Rosé” zespołu Os Kiezos, Botto Trindade z grupy Os Bongos, Manuel Marinera z África Ritmos, Mingo z Jovens do Prenda czy Quental z Águias Reais. Napływ muzyków na obszary miejskie i ewolucja zachodniej technologii muzycznej wpłynęły na strukturę dźwiękową semby. Grupy, które na początku swojej formacji korzystały z gitary akustycznej, dikanzy, boxa i grzechotki, zaczęły wprowadzać instrumenty elektryczne. Semba zaczęła również przekraczać granice Angoli - pierwszą grupą muzyczną znaną poza Angolą była Duo Ouro Negro utworzona w 1956 r. Ciekawym zjawiskiem była grupa Africa Show odnosząca sukcesy również w Europie i Ameryce, pierwsza angolska formacji muzyczna, która z powodzeniem wprowadziła organy.
▲Dorastałem w środowisku, w którym nasza muzyka była muzyką o charakterze społecznym, politycznym, ponieważ żyliśmy w okresie kolonialnym i nikt z nas nie lubił konkretnej sytuacji, w której żyliśmy, i dlatego przystąpiliśmy do procesu walki o niepodległość. Każdy na swój sposób: niektórzy wzięli karabiny, inni konwencjonalną broń lub maczety [maczety obecne na fladze Angoli]. Muzykę traktujemy jako sposób na wcześniejsze i szybsze przekazanie naszego przesłania o wkładzie w walkę o niepodległość kraju (Lamartine, dostęp 10/01/2013).
▲Większość członków N'gola Ritmos było nacjonalistycznymi bojownikami; Liceu, członek-założyciel ruchu wyzwolenia [[Ludowy Ruch Wyzwolenia Angoli – Partia Pracy|MPLA]], i Amadeu Amorim zostali aresztowani w 1959 r. i deportowani na Wyspy Zielonego Przylądka, skąd powrócili dopiero dziesięć lat później. Stanowiło to poważną przeszkodę dla muzyki w Angoli, chociaż jego zespół N'gola Ritmos grał bez niego, wpływając na nowe pokolenie muzyków. Grupa zwróciła się wówczas ku bardziej komercyjnemu stylowi i nagrywała w Portugalii.
'''1961-1975 - konsolidacja semby, złote lata'''
| |||