Stanisław Tessaro: Różnice pomiędzy wersjami

W szkole realnej należał do tajnych kółek samokształceniowych, natomiast podczas studiów rozpoczął działalność niepodległościową. W 1909, jako jeden z pierwszych, został członkiem [[Związek Walki Czynnej|Związku Walki Czynnej]]{{Odn|Gnat-Wieteska|2014|s=10}}, a w następnym roku członkiem [[Związek Strzelecki|Związku Strzeleckiego „Strzelec”]]. W Związku przeszedł wszystkie szczeble dowodzenia, do [[Kompania|kompanii]] włącznie. W 1912 został oficerem Związku, a po ukończeniu Wyższego Kursu Szkoły Oficerskiej Związku Walki Czynnej, jako jeden z sześćdziesięciu sześciu absolwentów, otrzymał [[znakOdznaka oficerskiOficerska Związków Strzeleckich|odznakę oficerską „Parasol”]]{{Odn|Gnat-Wieteska|2014|s=11}}. W 1913 został komendantem Okręgu Związku Strzeleckiego w [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu Dąbrowskim]] i jednocześnie „okręgowcem PPS”, czyli członkiem kierownictwa Okręgu [[Polska Partia Socjalistyczna|Polskiej Partii Socjalistycznej]]. [[Konspiracja|Pracę konspiracyjną]] prowadziprowadził pod pseudonimem „Marian”.; Mamiał wówczas dwadzieścia dwa lata. Jesienią 1913, w [[Sosnowiec|Sosnowcu]], w czasie jednego z wykładów doszło do wypadku z użyciem broni palnej, w następstwie którego został zatrzymany. Udało mu się uciec z komisariatu Policji, a następnie wyjechać z Zagłębia Dąbrowskiego. Został wyznaczony na stanowisko komendanta Związku Strzeleckiego w [[Wilno|Wilnie]]. W 1914 został odwołany do Krakowa.

W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] walczył w szeregach [[Legiony Polskie (1914–1918)|Legionów]]. 6 sierpnia 1914 wyruszył z Krakowa na czele drugiej kompanii kadrowej, która następnie weszła w skład III batalionu. Do kwietnia 1917 dowodził kompanią, a do lipca tego roku batalionem [[1 Pułk Piechoty (LP)|1 pułku piechoty]]. 29 września 1914 awansował na [[porucznik]]a, a 15 czerwca 1915 na [[Kapitan (ranga)|kapitana]]<ref>''Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich ...Polskich…'', s. 3.</ref>. 22 października 1914 został ranny w [[Bitwa pod Laskami i Anielinem|bitwie pod Anielinem]]. W lipcu 1917, po [[Kryzys przysięgowy|kryzysie przysięgowym]], został internowany w [[Szczypiorno|Szczypiornie]]. Do obozu udał się na ochotnika, w mundurze [[Sierżant|sierżanta]], razem z szeregowymi żołnierzami Legionów. W Szczypiornie pełnił funkcję konspiracyjnego komendanta obozu. [[Donos|Zadenuncjowany]] został wywieziony do NieiecNiemiec. Był więziony w [[Havelberg]]u, [[Rastatt]] i [[Werl]]. W połowie października 1918 powrócił do Królestwa Polskiego i został komendantem Okręgu VIIIa [[Polska Organizacja Wojskowa|Polskiej Organizacji Wojskowej]] w Zamościu. 1 listopada 1918, wykonując rozkaz generała [[Edward Śmigły-Rydz|Edwarda Śmigłego-Rydza]], przeprowadził mobilizację POW na terenie okręgu zamojskiego. 4 listopada awansował na [[major]]a i został mianowany komendantem Okręgu Wojskowego „Zamość”. Był jednym z organizatorów Chełmskiego Pułku Piechoty, który został później przemianowany na [[35 Pułk Piechoty (II RP)|35 pułk piechoty]].

12 maja 1929 zwolniony został ze stanowiska dowódcy dywizji i mianowany dowódcą [[Korpus Ochrony Pogranicza|Korpusu Ochrony Pogranicza]]. 14 października 1930 został mianowany [[Dowództwo Okręgu Korpusu Nr X|dowódcą]] [[Okręg Korpusu Nr X|Okręgu Korpusu Nr X]] w Przemyślu<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 28 stycznia 1931 r., Nr 1, s. 1.</ref>. W poniedziałek 10 listopada 1930 roku przybył do Przemyśla i objął obowiązki [[DowództwoDowództwa Okręguokręgów Korpusukorpusów|dowódcy okręgu korpusu]]<ref>„Polska Zbrojna” Nr 309 z 11 listopada 1930 roku, s. 43.</ref>.

W sobotę 4 marca 1933 zachorował na [[zapalenie płuc]] i [[Choroby opłucnej|opłucnej]]. W poniedziałek 6 marca przewieziony został do 10 Szpitala Okręgowego w Przemyślu. Zmarł w szpitalu, w czwartek 9 marca 1933 o godz. 13.:50. Bezpośrednią przyczyną zgonu był [[Zawał mięśnia sercowego|udar serca]]{{Odn|Gnat-Wieteska|2014|s=101}}.

13 marca 1933 w Przemyślu o godz. 9.:00, w Przemyślu, odbyła się eksportacja zwłok z kaplicy Szpitala Okręgowego Nr X do [[Parafia Archikatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu|katedry]], a następnie na [[dworzec kolejowy]]. Nabożeństwo w katedrze odprawili: ks. biskup sufragan [[Franciszek Barda]] -– w obrządku łacińskim i ks. biskup [[Jozafat Kocyłowski]] -– w obrządku grecko-katolickim. Na dworcu zmarłego pożegnali przemówieniami generałowie brygady: [[Wacław Scaevola-Wieczorkiewicz]] i [[Stanisław Wieroński]] oraz [[Burmistrzowie i prezydenci Przemyśla|burmistrz Przemyśla]] Roman Krogulecki. O godz. 15.52 pociąg pośpieszny wiozący trumnę ze zwłokami generała odjechał w kierunku Warszawy. „Tłumy publiczności, uczestniczące w uroczystościach pogrzebowych w Przemyślu, przekraczały 20 tysięcy osób”. O godz. 23.:15 pociąg przyjechał na [[Dworzec Główny w Warszawie]], gdzie oczekiwała rodzina zmarłego. Następnie trumna została przewieziona do [[Katedra polowa Wojska Polskiego|kościoła garnizonowego]] przy ulicy Długiej<ref>''Polska Zbrojna'' Nr 73 z 14 marca 1933 r., s. 4.</ref>.