Inge I Garbaty: Różnice pomiędzy wersjami

Urodzony w [[1135]] roku, syn [[Władcy Norwegii|króla Norwegii]] [[Harald IV Gille|Haralda IV Gille]] (zm. [[1136]]) i Ingrid ks. szwedzkiej (zm. po [[1161]]), córki Rangvalda, syna [[Władcy Szwecji|króla Szwecji]] [[Inge I Starszy|IngegoInge I Starszego]] z rodu Stenkila (zmarł po [[1112]]). Imię otrzymał po dziadku swej matki. Był jedynym prawowitym synem króla Norwegii Haralda IV, a przyrodnim bratem [[Sigurd II Gęba|Sigurda II Gęby]] i [[Eystein II|Eysteina II]]. W 1136 r. został władcą krainy [[Viken]] (południowo-wschodnia część kraju wokół Oslofjord), a po śmierci swego ojca, zamordowanego przez uzurpatora [[Sigurd III Zły Diakon|Sigurda III Złego Diakona]], został obwołany królem Norwegii. Faktyczną władzę podczas małoletniości króla sprawował [[regent]] Ogmund Dreng, który walczył z pretendentami do korony: Sigurdem III i jego sojusznikiem [[Magnus IV Ślepy|Magnusem IV Ślepym]]. Po trwających trzy lata walkach Sigurd III i Magnus IV zostali pokonani w bitwie pod Holmengra ([[1139]]), gdzie Magnus IV zginął, a Sigurd III został wzięty do niewoli i wkrótce zamordowany.

Po kilku latach spokoju w królestwie rozpoczęły się walki między królem IngemInge a jego przyrodnimi braćmi, którzy formalnie również nosili tytuły królewskie. Bratobójcze walki doprowadziły do podziału kraju między braci (Sigurd II w płd. części kraju, Eystein II w krainie [[Trondelag]]), jednak król Inge I zachował władzę zwierzchnią. Za czasów króla w [[1152]] roku wcześniejsze biskupstwo w Nidaros (dzisiejsze [[Trondheim]]), stolicy państwa do 1217, zostało podniesione do rangi [[arcybiskupstwo|arcybiskupstwa]], co oznaczało uniezależnienie się Kościoła norweskiego od duńskiej archidiecezji z siedzibą w [[Lund]].

W następnych latach Inge I, dążąc do zdobycia pełnej władzy w kraju, zabił obu swych przyrodnich braci (Sigurda II w [[1155]], Eysteina II w [[1157]]), potem jednak musiał walczyć ze swymi bratankami: [[Haakon II Barczysty|Haakonem II Barczystym]] i [[Sigurd Markusfostre|Sigurdem Markusfostre]], którzy pokonali króla w bitwie pod [[Oslo]] 4 lutego [[1161]], podczas której Inge poległ. Po śmierci IngegoInge I królem Norwegii został Haakon II Barczysty.

Inge I nie był żonaty, nie miał też potomstwa. W rok po śmierci króla [[Magnus V|Magnusa V]], panującego w latach [[1161]]-[[1184]], niejaki Jon Kuvlung, wcześniej będący klerykiem, został przywódcą buntu przeciwko możnym, następnie obwołał się synem IngegoInge I i zajął krainę Viken, a także udało mu się zdobyć stołeczne Nidaros. Zginął on w bitwie w [[1188]] r. Okres panowania króla IngegoInge I, jak również jego poprzedników i następców, był okresem wieloletniej wojny domowej (lata [[1130]]-[[1240]]) pomiędzy władcami norweskimi, okres ten w historii Norwegii znany jest pod nazwą 'borgerkrigstid'.