Stronnictwo Pracy: Różnice pomiędzy wersjami

Po II wojnie światowej, w oparciu o [[konferencja jałtańska|porozumienia jałtańskie]], partia wznowiła oficjalną działalność w kraju poprzez połączenie konspiracyjnego SP i związanego z [[Polska Partia Robotnicza|Polską Partią Robotniczą]][[Stronnictwo Zrywu Narodowego|Stronnictwa Zrywu Narodowego]] (SZN powstało w wyniku rozłamu w SP na przełomie lat 1942 i 1943). Była reprezentowana w [[Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej|TRJN]], [[Krajowa Rada Narodowa|Krajowej Radzie Narodowej]] i lokalnych radach narodowych, a także w administracji państwowej. W latach 1945–1946 partia była członkiem powstałej w 1944 z inspiracji [[Polska Partia Robotnicza|PPR]] [[Centralna Komisja Porozumiewawcza Stronnictw Demokratycznych|Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych]]<ref>''Opozycja parlamentarna w Krajowej Radzie Narodowej i Sejmie Ustawodawczym 1945–1947'', wybór, wstęp i opracowanie [[Romuald Turkowski]], Warszawa 1997, s. 187.</ref>. Wobec infiltrowania przez agentów [[Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego|UB]] Zarząd Główny Stronnictwa Pracy 18 lipca 1946 postanowił zawiesić działalność partii (przy czym rok później rozpoczęły się aresztowania i procesy członków Stronnictwa), jednak część SP uległa wobec komunistów działała w Polsce do 1950, gdy niecałe tysiąc (z jej ówczesnych 17 tys.) członków wraz z prezesem [[Tadeusz Michejda|Tadeuszem Michejdą]] wstąpiło do [[Stronnictwo Demokratyczne|Stronnictwa Demokratycznego]]<ref>Adam Drążek, [http://repozytorium.uwb.edu.pl/jspui/bitstream/11320/2535/1/Studia_Podlaskie_12_Drazek.pdf ''Przyczynek do badań nad upadkiem Stronnictwa Pracy w województwie białostockim po roku 1944''], „Studia Podlaskie”, tom XII, s. 274.</ref>.

 

 

12 lutego 1989 [[Stronnictwo Pracy (1989)|Stronnictwo Pracy]] zostało reaktywowane w kraju (początkowo pod nazwą „Chrześcijańsko-Demokratyczne Stronnictwo Pracy”).