Kinematografia austriacka: Różnice pomiędzy wersjami

Od lat 80. na sile przybierały rozliczenia austriackich filmowców z okresem nazizmu, czego przykładem były takie produkcje jak kasowy ''[[Uczeń Gerbera]]'' (1981) oraz nominowany do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego ''1938'' (1986) [[Wolfgang Glück|Wolfganga Glücka]], ''Polowanie na zające'' (1994) [[Andreas Gruber|Andreasa Grubera]] o nazistowskim mordzie na kilkuset radzieckich jeńcach, a przede wszystkim twórczość dokumentalistki [[Ruth Beckermann]] (''Ponownie Wiedeń'', 1983; ''Do Jerozolimy'', 1990; ''Po tamtej stronie wojny'', 1999){{odn|Fiuk|2018|s=1115–1118}}. Wszelako najbardziej wpływowymi reżyserami pracującymi w Austrii okazali się urodzony w Niemczech [[Michael Haneke]] oraz [[Ulrich Seidl]]. Haneke krytycznie oceniał degenerację etyczną kultury zachodniej w trylogii składającej się z ''[[Siódmy kontynent|Siódmego kontynentu]]'' (1989), ''[[Wideo Benny'ego]]'' (1992) oraz ''[[71 fragmentów]]'' (1994). Prawdziwy rozgłos zdobył jednak za sprawą filmu ''[[Funny Games (film 1997)|Funny Games]]'' (1997), który bezlitośnie piętnował kinową brutalność uczynioną atrakcyjną przez filmy [[Quentin Tarantino|Quentina Tarantino]]. Kolejne filmy – ''[[Kod nieznany]]'' (2000), ''[[Pianistka (film)|Pianistkę]]'' (2001), ''[[Ukryte]]'' (2005), ''[[Biała wstążka|Białą wstążkę]]'' (2009) oraz ''[[Miłość (film 2012)|Miłość]]'' (2012) – Haneke realizował już we Francji i w Niemczech. Seidl natomiast w takich dziełach jak ''[[Upały]]'' (2001) oraz trylogia ''[[Raj: miłość]]'', ''[[Raj: wiara]], [[Raj: nadzieja]]'' (2012) szyderczo komentował wyparte przez Austriaków patologie skryte za ich idealnym porządkiem{{odn|Syska|2015|s=356–357}}. Krytycznie o współcześniewspółczesnej kondycji zglobalizowanego świata wyrażał się również [[Michael Glawogger]] w mrocznych dokumentach ''Megamiasta'' (1998), ''[[Śmierć człowieka pracy]]'' (2005) oraz ''[[Chwała dziwkom]]'' (2012){{odn|Syska|2015|s=358}}.