Okupacja Zagłębia Ruhry: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne
Mix321 (dyskusja | edycje)
drobne techniczne
Linia 6:
Zgodnie z [[Traktat wersalski|traktatem wersalskim]] (1919) Niemcy zostały uznane przez rządy zwycięskich państw za winne strat poniesionych w wyniku [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Traktat nałożył na Niemców obowiązek spłaty pożyczek zaciągniętych przez Belgię u sojuszników na potrzeby prowadzenia wojny i zobowiązywał ich do przekazania 20 mld [[Marka niemiecka|marek]] w złocie na poczet [[Reparacje wojenne|reparacji wojennych]], których wysokość miała być ustalona w późniejszym terminie. W kwietniu 1921 r. państwa [[Ententa|Ententy]] ustaliły wysokość reparacji. Pomimo, że Francja oczekiwała tylko dla siebie odszkodowań w wysokości 269 mld marek w złocie, ostatecznie zwycięskie mocarstwa obciążyły Niemcy reparacjami na kwotę 132 mld marek w złocie<ref name=":0">{{Cytuj |autor = Wojciech Tomaszewski |tytuł = 11.01 Francuzi tracą cierpliwość do Niemców {{!}} Czas na historię |data dostępu = 2020-05-22 |url = http://czasnahistorie.pl/wojciech-tomaszewski/11-01-francuzi-traca-cierpliwosc-do-niemcow/ |język = pl}}</ref>.
 
Konieczność spłaty reparacji obciążała niemiecki budżet, powodując postępujący kryzys, a tym sam ubożenie ludności, na skutek czego Niemcy szybko straciły możliwość obsługi długu<ref name=":0" />, zaczęły w 1922 r. opóźniać spłatę rat<ref name=":2">{{Cytuj |tytuł = Polityka ustępstw wobec Niemiec po I wojnie światowej |data dostępu = 2020-05-22 |opublikowany = karolginter.pl |url = http://karolginter.pl/polityka.htm}}</ref> i dwukrotnie ich nie zapłaciły<ref name=":0" /> (realizowanych m.in. w dostawach do Francji [[Węgiel kamienny|węgla]] i [[koks]]u)<ref name=":1" />. Było to zgodne z francuską strategią, która zakładała, że maksymalne obciążenie niemieckiej gospodarki uniemożliwi jej odbudowę przedwojennego potencjału<ref name=":0" />. Dodatkowo Francja była przekonana, że Niemcy nie spłacają reparacji w ramach testowania cierpliwości państw sprzymierzonych<ref name=":5">{{Cytuj |tytuł = Economic problems 1919-23 - Weimar Germany - National 5 History Revision |data dostępu = 2020-05-22 |opublikowany = BBC Bitesize |url = https://www.bbc.co.uk/bitesize/guides/zh9p34j/revision/6 |język = en}}</ref>. Co więcej, Francja sama doświadczała problemów wynikających z własnych pokaźnych długów wojennych, a jej gospodarka cierpiała z powodu niedoboru surowców, w szczególności węgla. Prawdopodobnie już w 1919 r. francuski rząd planował okupację niemieckiego centrum przemysłowego<ref name=":4">{{Cytuj | autor = Jennifer Llewellyn, Steve Thompson |tytuł = The Ruhr occupationOccupation |data = 2019-09-25 |data dostępu = 2020-05-22 |opublikowany = alphahistory.com |url = https://alphahistory.com/weimarrepublic/ruhr-occupation/}}</ref>.
 
Wobec przerwania spłat, już 11 stycznia 1923 r. 70 tysięcy francuskich i belgijskich żołnierzy przekroczyło niemiecką granicę i rozpoczęło okupację najbardziej uprzemysłowionej części Niemiec<ref name=":0" />, jaką był region w dolinie rzeki [[Ruhra|Ruhry]] ([[Zagłębie Ruhry]])<ref name=":1" />, gdzie odbywało się 80% produkcji niemieckiego węgla i koksu oraz 65% odlewni stali i walcowni<ref>{{Cytuj |autor = Nicholas Roosevelt |tytuł = The Ruhr Occupation |data = 2014-10-15 |data dostępu = 2020-05-22 |issn = 0015-7120 |url = https://www.foreignaffairs.com/articles/germany/1925-10-01/ruhr-occupation |język = en}}</ref>. W krótkim czasie okupanci zaczęli wysiedlać z niego ok. 150 tys. cywilów i zbędnych pracowników, jednocześnie pozostawiając robotników<ref name=":4" />. Niemcy stawili [[bierny opór]]<ref name=":0" />, do którego wezwał niemiecki rząd<ref name=":3">{{Cytuj |tytuł = Kalendarium Niemiec i III Rzeszy - rok 1923 |data dostępu = 2020-05-22 |opublikowany = www.dws-xip.pl |url = http://www.dws-xip.pl/reich/Kalendarium/1923.html}}</ref>, na co Francuzi odpowiedzieli represjami<ref name=":0" />, m.in. 31 stycznia w czasie tłumienia zamieszek w [[Essen]] zastrzelono 13 robotników i raniono 41<ref name=":3" />. Nieoficjalnie niemiecki rząd rozmawiał z centralami związkowymi na temat strajku generalnego w Zagłębiu Ruhry, który sparaliżowałby ten region, ale wobec braków w budżecie państwa, zobowiązania finansowe wynikające z opłacania pensji strajkujących pokryto z druku pieniądza<ref name=":5" />.