Bitwa o Lwów (1918–1919): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Wycofano edycje użytkownika 91.233.71.217 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Lowdown. Znacznik: Wycofanie zmian |
Kobyliński (dyskusja | edycje) drobne merytoryczne |
||
Linia 101:
Oddziały polskie odpierały liczne ataki wojsk ukraińskich, podejmując jednocześnie nieudane próby zdobycia całego miasta. W dniach 6–9 listopada toczyły się ciężkie walki o Szkołę Sienkiewicza, cmentarz żydowski, [[Cytadela we Lwowie|Cytadelę]], [[Kasa Oszczędności we Lwowie|Kasę Oszczędności]], [[pasaż Hausmana]], Odwach Główny, Dyrekcję Skarbu i [[Teatr Skarbkowski]]. W walkach tych Polacy ponieśli duże straty, obie strony przeszły do walk pozycyjnych, zbudowano barykady i okopy. Po zdobyciu Przemyśla dowództwo ukraińskie zrezygnowało z poprzedniego planu otoczenia Lwowa. W pierwszych dniach młodzież zdobywała broń na przeciwniku, potem – z austriackich magazynów. Zaczęto organizować różne oddziały wojskowe: obok piechoty artylerię, kawalerię, oddział techniczny, a także oddział lotniczy. Sztab NK obrony Lwowa zsynchronizował działalność poszczególnych oddziałów, podzielił front na pięć odcinków i wyznaczył dowódców.
9 listopada przeprowadzono w rejonie [[Ogród Jezuicki|Ogrodu Jezuickiego]] natarcie, wsparte przez nowo zbudowany [[Tank Piłsudskiego]]. Za główny sukces taktyczny Tanku podczas natarcia 9 listopada uznaje się ściągnięcie na siebie większości ognia broni maszynowej Ukraińców, co znacznie ograniczyło i tak poważne straty polskiej piechoty, oraz wyeliminowanie obsług nieprzyjacielskich karabinów maszynowych w Pałacu Gołuchowskich. W efekcie natarcia udało się opanować kwartał zabudowy na południe od Ogrodu Jezuickiego, oraz zająć gmach Poczty Głównej<ref>Julian Stachiewicz, ''Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918. 2, Relacje uczestników,'' Lwów 1936, s. 695-713</ref>.
Po sukcesach oddziałów polskich, 10 listopada 1918 cała zachodnia część miasta (jedna trzecia) znalazła się w rękach polskich. W tym czasie walczono także na przedmieściach, na zewnętrznej linii frontu. W dniach 13–17 listopada Ukraińcy zaczęli kierować koncentryczne ataki na centrum, aby przejąć kontrolę nad miastem, które jednak nie doprowadziły do przełamania polskiej obrony. Wskutek ciężkich strat Armii Halickiej (550 zabitych i rannych) i wojsk polskich (75 zabitych i rannych) walki osłabły.
| |||