Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1430, gdy Mikołaj Kinik z [[Krainy historyczne w Polsce|ziemi płockiej]] otrzymał ją od książąt bełskich. Już w 1437 sprzedał ją [[Kanclerz wielki koronny|kanclerzowi]] mazowieckiemu i staroście bełskiemu Mikołajowi Mnichowi. Od 1453 do końca XVI wieku Dołhobyczów należał do rodu Rogalów, natomiastnastępnie do Grzymałów herbu własnego i [[Mrozowiccy herbu Prus III|Mrozowickich herbu Prus III]]<ref>{{Cytuj |autor = Seweryn Uruski |tytuł = Rodzina. Herbarz szlachty polskie, t. V. s. 46-47 |data = 1908}}</ref>, a od początkukońca XVIII wieku do II połowy XIX wieku do Rastawieckich. Do znanych osób z rodu Rastawieckich należeli [[Ludwik Rastawiecki|Ludwik]], który zbudował pałac i [[Edward Rastawiecki|Edward]] – historyk sztuki, kolekcjoner i archeolog. Ostatnimi właścicielami do 1945 byli Świeżawscy. Rejon Dołhobyczowa był na przełomie 1918/1919 miejscem starć polsko-ukraińskich. Tereny te zostały przez [[Traktat brzeski]] przyznane Ukraińcom. Przeciwstawiało się temu czynnie wojsko polskie. W walkach brał udział [[1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego|1 Pułk Szwoleżerów]] pod dowództwem majora [[Gustaw Orlicz-Dreszer|Dreszera]]. Siły polskie powstrzymały i odparły przybyłe z [[Sokal]]a wojska ukraińskie. W 1946 część Ukraińców z Dołhobyczowa została wysiedlona do [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], a pozostała część w 1947 na [[Ziemie Odzyskane]].
