Stanisław Tessaro: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne, kat. |
poprawa "greckokatolicki" |
||
Linia 32:
W szkole realnej należał do tajnych kółek samokształceniowych, natomiast podczas studiów rozpoczął działalność niepodległościową. W 1909, jako jeden z pierwszych, został członkiem [[Związek Walki Czynnej|Związku Walki Czynnej]]{{Odn|Gnat-Wieteska|2014|s=10}}, a w następnym roku członkiem [[Związek Strzelecki|Związku Strzeleckiego „Strzelec”]]. W Związku przeszedł wszystkie szczeble dowodzenia, do [[Kompania|kompanii]] włącznie. W 1912 został oficerem Związku, a po ukończeniu Wyższego Kursu Szkoły Oficerskiej Związku Walki Czynnej, jako jeden z sześćdziesięciu sześciu absolwentów, otrzymał [[Odznaka Oficerska Związków Strzeleckich|odznakę oficerską „Parasol”]]{{Odn|Gnat-Wieteska|2014|s=11}}. W 1913 został komendantem Okręgu Związku Strzeleckiego w [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu Dąbrowskim]] i jednocześnie „okręgowcem PPS”, czyli członkiem kierownictwa Okręgu [[Polska Partia Socjalistyczna|Polskiej Partii Socjalistycznej]]. [[Konspiracja|Pracę konspiracyjną]] prowadził pod pseudonimem „Marian”; miał wówczas dwadzieścia dwa lata. Jesienią 1913, w [[Sosnowiec|Sosnowcu]], w czasie jednego z wykładów doszło do wypadku z użyciem broni palnej, w następstwie którego został zatrzymany. Udało mu się uciec z komisariatu Policji, a następnie wyjechać z Zagłębia Dąbrowskiego. Został wyznaczony na stanowisko komendanta Związku Strzeleckiego w [[Wilno|Wilnie]]. W 1914 został odwołany do Krakowa.
W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] walczył w szeregach [[Legiony Polskie (1914–1918)|Legionów]]. 6 sierpnia 1914 wyruszył z Krakowa na czele drugiej kompanii kadrowej, która następnie weszła w skład III batalionu. Do kwietnia 1917 dowodził kompanią, a do lipca tego roku batalionem [[1 Pułk Piechoty (LP)|1 pułku piechoty]]. 29 września 1914 awansował na [[porucznik]]a, a 15 czerwca 1915 na [[Kapitan (ranga)|kapitana]]<ref>''Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich…'', s. 3.</ref>. 22 października 1914 został ranny w [[Bitwa pod Laskami i Anielinem|bitwie pod Anielinem]]. W lipcu 1917, po [[Kryzys przysięgowy|kryzysie przysięgowym]], został internowany w [[Szczypiorno|Szczypiornie]]. Do obozu udał się na ochotnika, w mundurze [[
Następnie pełnił służbę na stanowisku dowódcy batalionu zapasowego 35 pułku piechoty. W maju 1919 został przeniesiony do [[2 Dywizja Piechoty Legionów|2 Dywizji Piechoty Legionów]], w której objął dowództwo [[Grupa operacyjna|grupy operacyjnej]] złożonej z trzech baonów piechoty, szwadronu kawalerii i baterii artylerii. Od 19 lipca 1919 do 23 lipca 1920 dowodził [[2 Pułk Piechoty Legionów|2 pułkiem piechoty Legionów]]. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, „w grupie byłych oficerów Legionów Polskich”. 3 maja 1922 zweryfikowany został w tym stopniu ze [[Starszeństwo oficerów|starszeństwem]] z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. Od lipca do października 1921 dowodził [[II Brygada Piechoty Legionów|II Brygadą Piechoty Legionów]] i jednocześnie, od września 1920 do 1921, pełnił obowiązki dowódcy [[2 Dywizja Piechoty Legionów|2 Dywizji Piechoty Legionów]]<ref>''Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.'', s. 25, 917.</ref>. Od 1923 do maja 1926 był [[Dowódca piechoty dywizyjnej|dowódcą piechoty dywizyjnej]] [[30 Poleska Dywizja Piechoty|30 Dywizji Piechoty]]. 31 lipca 1926 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 30 Dywizji Piechoty w [[Kobryń|Kobryniu]]<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 9 sierpnia 1926 r., Nr 31, s. 246.</ref>.
Linia 42:
W sobotę 4 marca 1933 zachorował na [[zapalenie płuc]] i [[Choroby opłucnej|opłucnej]]. W poniedziałek 6 marca przewieziony został do 10 Szpitala Okręgowego w Przemyślu. Zmarł w szpitalu, w czwartek 9 marca 1933 o godz. 13:50. Bezpośrednią przyczyną zgonu był [[Zawał mięśnia sercowego|udar serca]]{{Odn|Gnat-Wieteska|2014|s=101}}.
13 marca 1933 w Przemyślu o godz. 9:00 odbyła się eksportacja zwłok z kaplicy Szpitala Okręgowego Nr X do [[Parafia Archikatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu|katedry]], a następnie na [[dworzec kolejowy]]. Nabożeństwo w katedrze odprawili: ks. biskup sufragan [[Franciszek Barda]] – w obrządku łacińskim i ks. biskup [[Jozafat Kocyłowski]] – w obrządku
14 marca 1933 został pochowany na [[Cmentarz Wojskowy na Powązkach|Cmentarzu Wojskowym na Powązkach]] w Warszawie (kwatera A5-7-6)<ref>[http://www.cmentarzekomunalne.com.pl/mapa/mapa.php?cment=PWZKI&rzad=7&kwatera=A%205&grob=6&dane=+imie=+nazwisko=Tessaro+check_nazwisko=on+check_ur=+rok=1800+miesiac=1+dzien=1+rok2=2020+miesiac2=5+dzien2=24+check_zg=+rok_zg1=1800+miesiac_zg1=1+dzien_zg1=1+rok_zg2=2020+miesiac_zg2=5+dzien_zg2=24+cmentarz=#kotwica Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->]</ref>. ''Po modłach, odprawionych przez duchowieństwo, w chwili spuszczania trumny do grobu, orkiestra odegrała pobudkę, marsza generalskiego i „[[My, Pierwsza Brygada|Pierwszą Brygadę]]”, a wojsko oddało honory.'' Ceremonię pogrzebową poprzedziła msza, odprawiona o godz. 10.00, w kościele garnizonowym przez ks. prałata [[Bronisław Michalski|Bronisława Michalskiego]]. W nabożeństwie uczestniczyła rodzina Zmarłego, prezes Rady Ministrów [[Aleksander Prystor]] wraz z przedstawicielami rządu, wiceministrowie spraw wojskowych, gen. dyw. [[Kazimierz Fabrycy]] i gen. bryg. [[Felicjan Sławoj Składkowski]], generalicja z gen. dyw. [[Kazimierz Sosnkowski|Kazimierzem Sosnkowskim]] i gen. dyw. [[Edward Śmigły-Rydz|Edwardem Śmigły-Rydzem]] na czele, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP, płk [[Jan Głogowski (pułkownik)|Jan Głogowski]], delegacje oficerskie i podoficerskie z oddziałów wojskowych z Warszawy i z Okręgu Korpusu Przemyśl, przyjaciele, koledzy i liczne rzesze publiczności<ref>''Polska Zbrojna'' Nr 74 z 15 marca 1933 r., s. 4.</ref>.
| |||