Nikolai Karotamm: Różnice pomiędzy wersjami

Po ponownym włączeniu republiki do [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] w [[1944]] roku został mianowany I sekretarzem Komunistycznej Partii Estonii<ref name=":1" />. Uchodzi za główną osobę odpowiedzialną za deportacje, jakie miały miejsce po zajęciu Estonii przez wojska radzieckie, m.in. [[25 marca]] [[1949]] roku. Była to tzw. druga deportacja, która doprowadziła do wywózki 20 tys. [[Estończycy|Estończyków]] na [[Syberia|Syberię]], co stanowiło ok. 3% ludności bałtyckiej republiki<ref name=":0" />. Równocześnie Karotamm początkowo sprzeciwiał się przeprowadzeniu w Estonii natychmiastowej [[Kolektywizacja|kolektywizacji]], a także starał się ograniczyć skalę wywózek, przekonując, że robotnicy i farmerzy byli potrzebni na miejscu<ref name=":2">R. Misiunas, R. Taagepera, ''The Baltic States...'', s. 81-82.</ref>. Jeszcze w styczniu 1949 r. Karotamm twierdził, że w Estonii pozostawało jedynie 5500 kułaków i gospodarzy, którzy kolaborowali z Niemcami<ref name=":3">R. Misiunas, R. Taagepera, ''The Baltic States...'', s. 101.</ref>. Widząc jednak, że taka postawa jest negatywnie oceniana przez Stalina, Karotamm przyspieszył tempo kolektywizacji<ref name=":2" /> i przeprowadził deportację w znacznie większej skali<ref name=":3" />. W rezultacie Stalin doszedł do przekonania, że polityka ta mogła zostać wdrożona już wcześniej i ostatecznie stracił zaufanie do estońskiego kierownictwa. Nikolai Karotamm stracił w 1950 r. stanowisko, a razem z nim usunięto wszystkich zaufanych współpracowników<ref name=":2" />. I sekretarzem KPE został w jego miejsce [[Johannes Käbin|Iwan (Johannes) Käbin]], działacz pochodzenia estońskiego, lecz całkowicie zrusyfikowany<ref name=":2" />. Karotamm przeprowadził się do [[Moskwa|Moskwy]], gdzie do śmierci pracował jako ekonomista<ref name=":2" /><ref name=":0" />.