Stanisław Wójcicki: Różnice pomiędzy wersjami

 

W latach [[1930]]–[[1937]] pracował w Państwowej Fabryce Broni w [[Radom]]iu. Następnie wstąpił do wojska. Brał udział w [[kampania wrześniowa|wojnie obronnej Polski w 1939 r.]], najpierw w obronie wybrzeża, a następnie w szeregach [[Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie”|Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”]]. Walczył w bitwie pod [[Pińsk]]iem i pod Wilanowem. Po kapitulacji dostał się do [[Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)#Pierwsza grupa jeńców polskich w ZSRR|niewoli radzieckiej]], jednak wkrótce przekazano go [[III Rzesza|Niemcom]]. Przebywał w [[oflag]]u w [[Masburg]]u, w [[Bawaria|Bawarii]], jednak został z niego zwolniony.

Po zwolnieniu powrócił w okolice rodzinnych [[Starachowice|Starachowic]], gdzie dołączył do partyzanckiego 33 pułku piechoty Legionów [[Armia Krajowa|AK]].

W [[1945]] roku opuścił szeregi Armii Krajowej i przeniósł się do [[Bydgoszcz]]y, gdzie wstąpił do Związku byłych Marynarzy i Pracowników Portowych. Wkrótce potem znalazł się w składzie [[Morska Grupa Operacyjna|Morskiej Grupy Operacyjnej]], której zadaniem było zabezpieczenie urządzeń portowych i ochrona ocalałych dóbr materialnych. 24 marca 1945 roku wraz z Morską Grupą Operacyjną trafił do [[Elbląg]]a, gdzie zajmował się zabezpieczeniem [[elektrownia|elektrowni]], elewatorów zbożowych i stoczni rzecznej. Jesienią 1945 roku został komendantem Straży Przemysłowej w dawnych zakładach ''[[Schichau-Werke|Schichau]]'', które przemianowano na Zakłady Mechaniczne ''Zamech''. W jednej z hal zakładowych wybuchł pożar i Wójcicki wraz z 20 innymi pracownikami został aresztowany przez [[Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego|UB]] i oskarżony o współpracę z francuskim wywiadem. Zwolniono go w [[1951]] roku. Po zwolnieniu Wójcicki podjął pracę w Zakładach Przemysłu Drzewnego im. Wielkiego Proletariatu, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę.