Joe Nieuwendyk: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m link |
|||
Linia 49:
Nieuwendyk, nie będąc wybranym w drafcie przez żadną z drużyn [[Ontario Hockey League]], w sezonie 1983–84 reprezentował barwy Pickering Panthers w rozgrywkach Junior B. Włączony do [[NHL Entry Draft 1984|NHL Entry Draft w 1984]] lecz niewybrany, postanowił uczęszczać do [[Uniwersytet Cornella|Uniwersytetu Cornella]], gdzie grał w hokeja i lacrosse dla drużyny uniwersyteckiej Cornell Big Red{{r|Feschuk|Burnside}}. Po zdobyciu 39 punktów w 23 meczach w sezonie 1984–85 został uznany najlepszym hokeistą-debiutantem roku w całej Eastern College Athletic Conference (ECAC){{odn|Halls (ed.)|1995|s=50-51}}. W [[NHL Entry Draft 1985|NHL Entry Draft w 1985]] został wybrany z 27. numerem przez Calgary Flames, co było możliwe dzięki wcześniejszemu oddaniu przez Flames [[Kent Nilsson|Kenta Nilssona]] do [[Minnesota North Stars]]{{r|Duhatschek19850616}}. Zawód w Calgary związany z odejściem Nilssona odbił się również na transferze Nieuwendyka, co dobitnie zostało pokazane poprzez nagłówek w lokalnej gazecie brzmiący ''„Joe Who?”'' (''„Kim jest Joe?”''), kwestionujący ruchy w kadrze zespołu{{r|Feschuk}}.
Powracając na uniwersytet na sezon 1985–86 Joseph Nieuwendyk postanowił porzucić lacrosse na rzecz hokeja{{r|Rosen}}. Po zdobyciu 42 punktów w 21 meczach został wybrany do pierwszej drużyny All-Star Eastern College Athletic Conference w 1985–86 i najlepszej szóstki NCAA All-American konferencji wschodniej{{odn|Halls (ed.)|1995|s=50-51}}. W ostatnim roku w Cornell został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem drużyny i ze zdobytymi 52 punktami był najlepiej punktującym zawodnikiem konferencji. Ponownie wybrano go do drużyny All-Star i NCAA All-American. Był też finalistą w walce o
Joseph Nieuwendyk porzucił ostatni rok na uniwersytecie, by przejść na zawodowstwo. Łącznie w 81 meczach z Cornell zdobył 73 gole i 151 punktów. Numer 25, z którym występował w drużynie uniwersyteckiej, został zastrzeżony w 2010, dzieląc z numerem 1 [[Ken Dryden|Kena Drydena]] zaszczyt zastrzeżenia numerów pierwszy raz w historii Uniwersytetu Cornella{{r|Zeise}}. W 2011 roku znalazł się wśród 50 najlepszych zawodników w historii ECAC{{r|CBRHoF}}.
| |||