Wersja z 02:23, 1 sie 2020 edytuj Pit rock (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 37 492 edycje m drobne techniczne ← poprzednia edycja		Wersja z 16:19, 1 sie 2020 edytuj anuluj edycję Jurek281 (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 32 243 edycje drobne techniczne następna edycja →
Linia 38: Obrona wojsk polskich na linii Niemna i Szczary również nie spełniła oczekiwań. W walce z przeciwnikiem oddziały polskie poniosły duże straty i zbyt wcześnie zaczęły wycofanie na linię Bugu{{odn\|Odziemkowski\|2004\|s=279}}{{odn\|Wysocki (red.)\|2005\|s=262}}. W końcu lipca Front Północno-Wschodni znajdował się w odwrocie na linię Bugu i Narwi{{odn\|Wysocki (red.)\|2005\|s=66}}. [[Grupa generała Władysława Junga\|Grupa gen. Władysława Junga]] została zepchnięta za Narew, a [[Grupa generała Daniela Konarzewskiego\|grupa gen. Daniela Konarzewskiego]] stała między [[Prużana\|Prużaną]] a [[Bereza\|Berezą Kartuską]]. Między obiema grupami podległymi [[4 Armia (II RP)\|4 Armii]] wytworzyła się kilkudziesięciokilometrowa luka, w którą wtargnęły sowieckie [[25 Dywizja Strzelców (RFSRR)\|2]] i [[17 Dywizja Strzelców\|17 Dywizje Strzelców]]{{odn\|Odziemkowski\|2004\|s=61}}. Po obu stronach linii kolejowej [[Łuniniec]] – [[Brześć]] cofała się [[Grupa Poleska]] gen. [[Władysław Sikorski\|Władysława Sikorskiego]]. Odwrót wojsk gen. Sikorskiego nie był wymuszony działaniami przeciwnika, ale wydarzeniami na północnym odcinku frontu{{odn\|Odziemkowski\|2004\|s=61-62}}. Plan polskiego Naczelnego Dowództwa zakładał, że [[1 Armia (II RP)\|1.]] i [[4 Armia (II RP)\|4 Armia]] oraz [[Grupa Poleska]] do 5 sierpnia będą bronić linii [[Narew]] – [[Orlanka (dopływ Narwi)\|Orlanka]] oraz [[Leśna Podlaska\|Leśna]] – [[Brześć]] i w ten sposób umożliwią przygotowanie kontrofensywy z rejonu Brześcia na lewe skrzydło wojsk [[Front Zachodni (1919)\|Frontu Zachodniego]] Michaiła Tuchaczewskiego. Rozstrzygającą [[Operacja wojskowa\|operację]] na linii Bug, [[Ostrołęka]], [[Omulew]] doradzał też gen. [[Maxime Weygand]]{{odn\|Sikorski\|2015\|s=63}}. Linia 54: 30 lipca pod Brześć podeszły oddziały sowieckiej [[16 Armia (RFSRR)\|16 Armii]]: od wschodu [[10 Dywizja Strzelców]] i od południowego wschodu [[57 Dywizja Strzelców]], a z północnego wschodu nadciągnęła [[2 Dywizja Strzelecka\|2 Dywizja Strzelców]]. W ślad za [[14 Wielkopolska Dywizja Piechoty\|14 Wielkopolską Dywizją Piechoty]] maszerowała [[8 Dywizja Strzelców]] z zadaniem opanowania rejonu [[Biała Podlaska]] – [[Piszczac]]. W tym dniu artyleria 16 Armii rozpoczęła ostrzał miasta. W tym czasie zdołano ewakuować z miasta na zachód około 3 000 wagonów z zapasami i sprzętem{{odn\|Odziemkowski\|1998\|s=30}}. Linia 64: * Odwód stanowiły: [[1 Pułk Strzelców Podhalańskich\|1 pułk Strzelców Podhalańskich]] ześrodkowany w forcie Chłopickiego{{odn\|Bober\|1929\|s=21}} i dwa bataliony etapowe też ześrodkowane w [[Twierdza Brzeska\|cytadeli]]. 31 lipca 2 Dywizja Strzelców odrzuciła za Bug pułki polskiej [[16 Pomorska Dywizja Piechoty\|16 Dywizji Piechoty]] i zagroziła miastu od północy. Wykorzystał to komarm. Nikołaj Sołłochub i skierował na północny odcinek frontu większość sił swojej 16 Armii{{odn\|Wysocki (red.)\|2005\|s=67}}. 1 sierpnia przedmościa brzeskiego broniło już tylko dziesięć batalionów. Odcinek na północ od toru kolejowego Brześć – Żabinka bronił 32 pułk piechoty i II poznański batalion etapowy. Na południe od toru Brześć – [[Żabinka]] obronę zorganizowała 21 Dywizja Górska. Generał Sikorski wyjechał w tym dniu do [[Biała Podlaska\|Białej Podlaskiej]] na spotkanie z nowym dowódcą Frontu Północnego, gen. [[Józef Haller\|Józefem Hallerem]]{{odn\|Odziemkowski\|2004\|s=63}}.

Bitwa o Brześć: Różnice pomiędzy wersjami