Kaligula (dramat Alexandre’a Dumasa): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Znacznik: Edytor kodu źródłowego 2017 |
|||
Linia 81:
Dumas odczytał sztukę komitetowi repertuarowemu, który przyjął ją jednogłośnie. Udziałowcy krzywo patrzyli na rozmach inscenizacji. Do wystawienia sztuki potrzeba było pięciu różnych dekoracji, stu sześćdziesięciu kostiumów i rzeszy statystów. Na scenie miała zostać odtworzona rzymska ulica, taras pałacu cezara i cesarskie [[Triclinium|triklinium]]. Autor przyznawał, że wystawienie dramatu będzie sporo kosztować, ale zapowiadał również szturm publiczności na kasy, który powinien rozwiać obawy księgowych. Nie rozstał się też do końca z pomysłem wprowadzenia na scenę Teatru francuskiego koni. Stoczył zażarty bój z członkami komitetu organizacyjnego o to, by rydwan cesarski wjechał na scenę ciągnięty przez cztery konie. Ostatecznie uzgodniono, że rydwan będą ciągnąć kobiety. Cenzura zatwierdziła tekst pod warunkiem wprowadzenia drobnych korekt i 15 listopada rozpoczęły się próby{{R|Troyat.202}}.
W trakcie prób Dumas zaskakiwał aktorów
Wśród udziałowców doszło do podziału. Część z nich niezadowolona z obsady, przekupiła klakierów każąc im wygwizdać nielubianych aktorów i samego autora. Chodziły słuchy, że w spisek zamieszana była nawet [[Marguerite Joséphine Weimer|panna George]]. Każdy gest nikczemnego tyrana wywoływał na widowni drwiące pomruki. Śmiech wybuchał, ilekroć pulchna Ida, jako eteryczna męczennica zaplątywała się w swe długie szaty. Niewybredne żarty słychać było po najbardziej wzruszających scenach. Dumas, który liczył na triumf, był załamany{{R|Troyat.202}}. Komentarze prasowe przesączone były jadem. [[Jules Jamin|Janin]], który nie potrafił wybaczyć Dumasowi, tego jak go potraktował go w ''Moich niedolach gwardzisty'', zemścił się wyjątkowo kąśliwym artykułem. Pisarz wysłał do niego sekundantów, ale Janin uchylił się od pojedynku. Dostało się również Idzie Ferrier. Delphine de Girardin pisała w ''La Presse''ː ''Jak można z takim wyglądem porywać się na rolę niewinnego dziewczęcia''. Aktorka miała jednak i swoich obrońców. [[Théophile Gautier|Teofil Gautier]] twierdziłː ''zdrowie i obfitość są naszym zdaniem czarującymi wadami kobiet.'' Wtórował mu Hugoː ''Każda kobieta ma szkielet. Lubimy, kiedy ten szkielet jest otulony i ukryty''. 16 lutego 1838, po dwudziestu przedstawieniach, Teatr Francuski zdjął zbyt śmiałą i jednocześnie zbyt kosztowną sztukę z afisza. Chwalił ją jedynie Gautierː «''Kaligula''» ''to jedyne dzieło poetyckie i sumienne, jakie się pojawiło w roku 1837. Napisanie sześciu wielkich aktów wierszem wydaje się w naszych czasach czynem bohaterskim... Nie twierdzimy, żeby to dzieło nie miało usterek, ale na pewno zasługuje na przychylniejsze przyjęcie przez krytykę''{{R|Troyat.202}}{{R|Maurois.180}}. == Przypisy ==
|