Kaligula (dramat Alexandre’a Dumasa): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Ałiku (dyskusja | edycje)
Znacznik: Edytor kodu źródłowego 2017
Ałiku (dyskusja | edycje)
Linia 81:
Dumas odczytał sztukę komitetowi repertuarowemu, który przyjął ją jednogłośnie. Udziałowcy krzywo patrzyli na rozmach inscenizacji. Do wystawienia sztuki potrzeba było pięciu różnych dekoracji, stu sześćdziesięciu kostiumów i rzeszy statystów. Na scenie miała zostać odtworzona rzymska ulica, taras pałacu cezara i cesarskie [[Triclinium|triklinium]]. Autor przyznawał, że wystawienie dramatu będzie sporo kosztować, ale zapowiadał również szturm publiczności na kasy, który powinien rozwiać obawy księgowych. Nie rozstał się też do końca z pomysłem wprowadzenia na scenę Teatru francuskiego koni. Stoczył zażarty bój z członkami komitetu organizacyjnego o to, by rydwan cesarski wjechał na scenę ciągnięty przez cztery konie. Ostatecznie uzgodniono, że rydwan będą ciągnąć kobiety. Cenzura zatwierdziła tekst pod warunkiem wprowadzenia drobnych korekt i 15 listopada rozpoczęły się próby{{R|Troyat.202}}.
 
W trakcie prób Dumas zaskakiwał aktorów zupełnie zaskakującymiszokującymi zmianami. Dyrektor teatru wspominał późniejː ''skłonni byliśmy sądzić, że poświęcając się pracy nad «Kaligulą», zapadł poniekąd na chorobę, na którą cierpiał jego bohater''. Dzięki niedyskrecjom paryskichstołecznych gazet cały Paryż wiedział o niecodziennych przygotowaniach. Bilety zostały wykupione na dwa miesiące do przodunaprzód. W obawie przed chaosem wzmocniono w dniu premiery służby porządkowe. 26 grudnia z inicjatywy Dumasa uliczni sprzedawcy handlowali przed teatrem okolicznościowymi medalami upamiętniającymi to wydarzenie{{R|Troyat.202}}.

Wśród udziałowców doszło do podziału. Część z nich niezadowolona z obsady, przekupiła klakierów każąc im wygwizdać nielubianych aktorów i samego autora. Chodziły słuchy, że w spisek zamieszana była nawet [[Marguerite Joséphine Weimer|panna George]]. Każdy gest nikczemnego tyrana wywoływał na widowni drwiące pomruki. Śmiech wybuchał, ilekroć pulchna Ida, jako eteryczna męczennica zaplątywała się w swe długie szaty. Niewybredne żarty słychać było po najbardziej wzruszających scenach. Dumas, który liczył na triumf, był załamany{{R|Troyat.202}}.

Komentarze prasowe przesączone były jadem. [[Jules Jamin|Janin]], który nie potrafił wybaczyć Dumasowi, tego jak go potraktował go w ''Moich niedolach gwardzisty'', zemścił się wyjątkowo kąśliwym artykułem. Pisarz wysłał do niego sekundantów, ale Janin uchylił się od pojedynku. Dostało się również Idzie Ferrier. Delphine de Girardin pisała w ''La Presse''ː ''Jak można z takim wyglądem porywać się na rolę niewinnego dziewczęcia''. Aktorka miała jednak i swoich obrońców. [[Théophile Gautier|Teofil Gautier]] twierdziłː ''zdrowie i obfitość są naszym zdaniem czarującymi wadami kobiet.'' Wtórował mu Hugoː ''Każda kobieta ma szkielet. Lubimy, kiedy ten szkielet jest otulony i ukryty''. 16 lutego 1838, po dwudziestu przedstawieniach, Teatr Francuski zdjął zbyt śmiałą i jednocześnie zbyt kosztowną sztukę z afisza. Chwalił ją jedynie Gautierː «''Kaligula''» ''to jedyne dzieło poetyckie i sumienne, jakie się pojawiło w roku 1837. Napisanie sześciu wielkich aktów wierszem wydaje się w naszych czasach czynem bohaterskim... Nie twierdzimy, żeby to dzieło nie miało usterek, ale na pewno zasługuje na przychylniejsze przyjęcie przez krytykę''{{R|Troyat.202}}{{R|Maurois.180}}.
 
== Przypisy ==