Wersja z 23:21, 15 paź 2018 edytuj Sloggi (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 16 729 edycji m dr. uzupełnienie ← poprzednia edycja		Wersja z 19:19, 4 sie 2020 edytuj anuluj edycję Lukasz2 (dyskusja \| edycje) 25 815 edycji Nie podano opisu zmian następna edycja →
Linia 1: {{Biogram infobox \|imię i nazwisko = Tadeusz Depciuch \|imię i nazwisko org = \|grafika = \|opis grafiki = \|data urodzenia = [[28 marca]] [[1928]] \|miejsce urodzenia = [[Przemyśl]] \|data śmierci = [[9 lutego]] [[2007]] \|miejsce śmierci = Warszawa \|zawód = geochemik \|odznaczenia = \|commons = \|www = }} '''Tadeusz Depciuch''' (ur. [[28 marca]] [[1928]] w Przemyślu, zm. [[9 lutego]] [[2007]] w Warszawie). – [[Polska\|polski]] [[geochemik]], specjalista w zakresie geochronologii skał magmowych i metamorficznych. Linia 17 ⟶ 31: W [[1965]] Tadeusz Depciuch otrzymał stopień doktora na podstawie rozprawy ''Geochemia i geneza koncentracji uranu w górnokarbońskich [[osady klastyczne\|osadach klastycznych]] niecki śródsudeckiej'', przygotowanej pod kierunkiem prof. Antoniego Polańskiego. Praca ta została w [[1969]] wyróżniona II Nagrodą im. [[Karol Bohdanowicz\|K. Bohdanowicza]]. W [[1966]] ~~T. Depciuch~~ przejął kierownictwo Pracowni Mineralogii i Geochemii, która zajmowała się tematyką geochronologiczną. Skonstruował wówczas nowy aparat do oznaczania argonu metodą wolumetryczną. W latach [[1968]]–[[1969]] spędził 10 miesięcy we Francji jako stypendysta rządu francuskiego. Zapoznawał się z metodami badawczymi laboratoriów geochronologicznych w [[Centre national de la recherche scientifique\|Centre National de la Recherche Scientifique]] w Nancy, u prof. Marcela Roubault i prof. [[Friedrich Leutwein\|Friedricha Leutweina]], oraz w Département de Géologie et Minéralogie de la Faculté des Sciences w Clermont-Ferrand, u prof. Maurice’a Roques. Laboratoria te do badań geochronologicznych stosowały metodę rubidowo-strontową (Rb-Sr) oraz odmianę metody potasowo-argonowej, opartej na [[metoda rozcieńczeń izotopowych\|rozcieńczaniu izotopowym]] argonu. Jednakże ze względu na wysokie koszty zakupu aparatur nie udało się, niestety, T. Depciuchowi wprowadzić tej ostatniej metody do Instytutu. ~~T. Depciuch odbył~~Odbył również staż w zakresie organizacji i metodyki poszukiwań złóż uranu w ośrodku szkoleniowym [[Commissariat à l'énergie atomique et aux énergies alternatives\|Comissariat à l`Énergie Atomique]] w Razès pod Limoges. W [[1970]] w wyniku reorganizacji Instytutu został kierownikiem Pracowni Geochronologii w Zakładzie Geochemii. Został również z ramienia Polski stałym członkiem Komisji Wieku Bezwzględnego przy Asocjacji Karpacko-Bałkańskiej. W [[1973]] powołano go na stanowisko docenta. Linia 34 ⟶ 48: W 1964 rozpoczął badania [[geochronologia\|geochronologiczne]], które przejął po [[Jerzy Borucki\|Jerzym Boruckim]]. Według koncepcji J. Boruckiego powstał w Pracowni Analitycznej Zakładu Pierwiastków Rzadkich i Promieniotwórczych IG, w 1962, aparat do stosowania metody potasowo-argonowej (K-Ar) w badaniach geochronologicznych. Pomiary [[argon]]u były robione metodą objętościową. Urządzenie było wzorowane na przyrządzie stosowanym w Instytucie Geochemii i Chemii Analitycznej im. [[Władimir Wernadski\|Władimira Wernadskiego]] w Moskwie. ~~Depciuch skupił~~Skupił się początkowo na badaniach wieku radiometrycznego [[granitoidy\|granitoidów]] dolnośląskich. Przebadał granitoidy strzegomskie, karkonoskie, kłodzko-złotostockie i strzelińskie a poza tym gnejsy Gór Sowich. Wszystkie oznaczenia były kontrolowane i interpretowane za pomocą opracowanej przez niego i [[Franciszek Józef Lis\|Lisa]] matematycznej metody izochronowej. Datowania granitoidów wykazały znaczne zróżnicowanie ich radiometrycznego wieku. Następnie, w [[1968]] lub nieco wcześniej~~, T. Depciuch~~, wspólnie z F.J. Lisem i [[Hubert Sylwestrzak\|Hubertem Sylwestrzakiem]], zajął się skałami fundamentu krystalicznego polskiej części platformy wschodnioeuropejskiej. Z uwagi na nierównomierne rozmieszczenie otworów wiertniczych najwięcej danych uzyskał ze skał kompleksu podlaskiego i intruzji suwalskiej. Zaprzeczyły one w dużym stopniu dotychczas przyjmowanemu wiekowi tych skał. Wykazały one bowiem, iż realny wiek kompleksu podlaskiego mieści się w granicach 1600–2000 mln lat, co wskazywałoby na svekofeński cykl orogeniczny. Cykl ten został zakończony m.in. intruzją suwalską (około 1400 mln lat). == Praca za granicą ==

Tadeusz Depciuch: Różnice pomiędzy wersjami