|
[[Plik:Baldwin II ceeding the Temple of Salomon to Ugo dei Pagani and Gaudefroy de Saint-Homer.jpg|thumb|[[Baldwin II z Le Bourg|Baldwin II]] przekazuje [[Świątynia Jerozolimska|Świątynię Jerozolimską]] Hugonowi de Payens]]
[[Plik:Świątynia templariuszy.jpg|alt=Świątynia templariuszy|mały]]
Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona, czyli templariuszy powstał w 11001118 roku (lub, jak sądzi część historyków, w 1119 lub dopiero w 1120 roku), kiedy [[Hugues de Payns|Hugo de Payens]], rycerz z [[Szampania|Szampanii]] i jego towarzysze: Godfryd de Saint-Omer, Godfryd d’Eygorande, Nicolas de Neuvic, Jean d’Ussel, Jean de Meymac i Pierre d’Orlean złożyli przed [[Gormonde de Picquigny|Gormondem de Picquigny]], [[Łaciński patriarchat Jerozolimy|patriarchą Jerozolimy]] śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i walki za wiarę według reguły cysterskiej ([[Bernard z Clairvaux|św. Bernarda z Clairvaux]]). Rycerze-zakonnicy zobowiązali się bronić [[pielgrzymka|pielgrzymów]] i chronić szlaki pielgrzymkowe. W 1120 roku od króla Jerozolimy, [[Baldwin II z Le Bourg|Baldwina II]], otrzymali stojący na wzgórzu świątynnym, przebudowany na kościół, meczet [[Meczet Al-Aksa w Jerozolimie|Al-Aksa]] oraz część wznoszącego się w pobliżu swojego pałacu<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Frale| imię = Barbara | autor link = | tytuł =Templariusze| wydawca = Świat Książki| miejsce =Warszawa | rok =2008 | strony =29| isbn =978-83-247-0190-2}}</ref>, który stał się ich kwaterą. W 1125<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Praca zbiorowa|imię= |autor link= |tytuł= Oxford – Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Bizancjum – Wyprawy krzyżowe|wydanie= |tom= 18|wydawca= Polskie Media Amer.Com|miejsce= Poznań|data= |rok= 2007|isbn= 978-83-7425-698-8|strony= 206}}</ref> do zakonu wstąpili [[André de Montbard]] (piąty wielki mistrz zakonu) i [[Hugo z Szampanii]]. Obaj ze względu na swoje powiązania – André był wujem Bernarda z Clairvaux, twórcy reguły [[Cystersi|zakonu cysterskiego]], a Hugo przyjaźnił się z opatem klasztoru cystersów w Citeaux, Étienne’em Hardingiem. Cztery lata później w 1129<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona|imię=|tytuł= Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza|wydanie= |tom= 4|wydawca= Oficyna Wydawnicza Fogra|miejsce= |rok= 2005|strony= 300|isbn= 83-85719-85-7}}</ref> na [[synod]]zie w [[Troyes]], któremu przewodzili [[kardynał]] legat Mateusz d’Albano i Bernard z Clairvaux, templariusze faktycznie konstytuowali się jako zakon: otrzymali [[Reguła zakonna|regułę zakonną]] opierającą się na regule cysterskiej. Ich sentencją stało się zdanie ''Memento Finis'' (z łac. „pamiętaj o końcu”). Reguła łacińska składała się z siedemdziesięciu dwóch artykułów, które omawiały obowiązki religijne i wojskowe braci, porządek dnia zakonnego, doczesnych własności braci, hierarchii zakonu i posłuszeństwa. W 1147 roku w czasie pontyfikatu [[Eugeniusz III|Eugeniusza III]], który uczestniczył w kapitule generalnej w [[Paryż]]u, papież nadał templariuszom godło czerwonego, ośmiokątnego krzyża, symbolu męczeństwa, które noszono na białym habicie. W tym samym czasie regułę łacińską przetłumaczono na język francuski, wprowadzając zmiany reguł, jak np. rezygnacja z zasady [[nowicjat]]u.
Nazwa zakonu pochodzi od łacińskiego słowa ''templum'' – świątynia, od ich siedziby w pobliżu dawnej [[Świątynia Jerozolimska|świątyni Salomona]] w [[Jerozolima|Jerozolimie]]. Pieczęć zakonu przedstawiała dwóch rycerzy dosiadających jednego wierzchowca, co symbolizowało pokorę i ubóstwo.
|
