Muchomor zielonawy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
m →Właściwości trujące: ort. |
||
Linia 57:
== Właściwości trujące ==
Muchomor sromotnikowy powoduje [[Grzyby trujące|zatrucia cyklopeptydowe i cytotoksyczne]] (1. grupa trucizn)<ref name=wag/>. Zawiera dwa rodzaje [[Toksyny|toksyn]]: [[fallotoksyny]] ([[falloidyna]], [[falloina]], [[fallizyna]], [[fallicydyna]]) oraz [[Amanitotoksyny|amatoksyny]] ([[Α-Amanityna|amanityna]], [[amanina]], [[amanullina]]). Główną toksyną odpowiedzialną za zatrucie po spożyciu muchomora sromotnikowego jest [[Α-Amanityna|alfa-amanityna]]. Toksyny te powodują nieodwracalne uszkodzenie wątroby i innych narządów ciała<ref name=Gminder/>. Toksyny muchomora nie ulegają zniszczeniu w procesie gotowania, marynowania lub suszenia. Pierwsze objawy zatrucia pojawiają się późno, bo dopiero po 8–16 godzinach od spożycia grzybów<ref name=":0">{{Cytuj|tytuł=Grzyby trujące|data dostępu=2017-09-22|url=http://www.mp.pl/pacjent/pierwsza_pomoc/147491,grzyby-trujace|język=pl}}</ref>, gdy większość trucizny została już wchłonięta do krwi. Są to dolegliwości objawiające się zawrotami i bólami głowy, nudnościami, wymiotami, bólem brzucha, biegunkami, przyspieszeniem tętna, trudnościami w oddychaniu.
Okres objawów może trwać kilkanaście godzin<ref name=":0" />. Czasami następuje na jakiś czas poprawa samopoczucia, jednak jest ona złudna, toksyny nie przestają działać i niszczą wątrobę, nerki i inne narządy ciała. W wątrobie następuje jej stłuszczenie, martwica i zanik [[glikogen]]u, wystąpić może także [[hipoglikemia]], a nawet drgawki hipoglikemiczne. Wskutek uszkodzenia nerek występuje [[azotemia]], [[hipochloremia]], [[Przewlekła choroba nerek|mocznica]]. Trucizny te uszkadzają również inne narządy. W wyniku uszkodzenia jelit występują krwawe biegunki, w wyniku uszkodzenia szpiku kostnego [[niedokrwistość]], w wyniku uszkodzenia serca jego stłuszczenie i niedomoga krążenia ([[sinica (objaw)|sinica]]). Śmierć następuje po 2–3 dniach, a przy słabszym zatruciu nawet po 10–13 dniach<ref name="Chmielewski">{{Cytuj książkę |nazwisko= Chmielewski |imię= Tadeusz |tytuł= Farmakologia |wydawca= |miejsce= PZWL |rok= 1966 |isbn=}}</ref>.
| |||