Plebiscyt na Górnym Śląsku: Różnice pomiędzy wersjami

# sprowadzenie na Górny Śląsk tzw. emigrantów plebiscytowych, czyli osób urodzonych na tym obszarze, ale go nie zamieszkujących (zgodnie z traktatem wersalskim posiadających prawo do udziału w plebiscycie; wniosek o dopuszczenie emigrantów górnośląskich do głosowania zgłosiła strona polska), co stało się bezpośrednią przyczyną znacznego wzrostu procentowego Niemców w niektórych powiatach. Celowo sprowadzeni przez władze niemieckie emigranci oddali w niektórych zachodnich i północnych powiatach obszaru plebiscytowego ponad 40% głosów w stosunku do ogólnej liczby głosujących{{r|Borowicz}}, choć były obwody głosowania, gdzie emigranci stanowili większość wyborców{{r|Oficjalne wyniki plebiscytu}}, najwięcej w tej części powiatu namysłowskiego, którą objął plebiscyt – 50%{{r|home.arcor-abstimmung}} oraz w powiecie kluczborskim – 40,5%{{r|Oficjalne wyniki plebiscytu2|dobrzycki}} (tylko tutaj przybyło spoza Górnego Śląska ponad 18 tysięcy osób{{r|Borowicz}}; 36 osób oddało głosy za Polską, a wśród głosów stałych mieszkańców za Niemcami opowiedziało się 93,5%{{r|dobrzycki}}). Gdyby jednak wziąć pod uwagę tylko głosy stałych mieszkańców (bez emigrantów) to w północnych i zachodnich powiatach i tak wygrała opcja niemiecka{{r|Powiat Głubczyce 99 4 za}}. Emigranci przeważyli natomiast wynik na korzyść Niemiec w powiecie Zabrze i Lubliniec{{r|W powiecie Zabrze stali mieszkańcy}},

# plebiscyt na Śląsku odbywał się w obrębie państwa niemieckiego i przy pełnym współistnieniu administracji niemieckiej. O ile pod wpływem wojny mogła się ona nieco zdestabilizować, to jednak każdy kolejny dzień odsuwający termin plebiscytu, ją umacniał. Plebiscyty odbywające się na Zachodzie, przegrane i wygrane (np. w II strefie /Środkowy Szlezwik, 14 marca 1921 r. 80,2% głosów za Niemcami; obszar pozostał w granicach Niemiec), odbywały się w odmiennych warunkach,

# w okresie od zakończenia wojny do czasu plebiscytu nasiliła się akcja tworzenia nowych parafii które obsadzano księżmi nastawionymi proniemiecko. Zwłaszcza od czasu kulturkampfu księża otrzymując państwową pensję przysięgali wierność państwu niemieckiemu a biskup [[Adolf Bertram]] dbał o obsadzenie nowo tworzonych parafii odpowiednimi ludźmi tym sposobem walcząc też z szerzącymi się nastrojami komunistycznymi,

# nasilono propagandę proniemiecką przy okazji łagodząc jawną antypolską politykę – pozwolono na msze w języku polskim i używanie polskiego języka w szkole. Nocna działalność bojówek mogła być skierowana przeciw nielicznym polskim radykałom. Nielicznym, gdyż Polacy w pierwszej kolejności byli wysyłani na front, po dwóch powstaniach wielu zginęło, było aresztowanych lub musiało opuścić Śląsk w obawie przed aresztowaniem. W okresie 1895–1919 na Śląsk przybyło ok. 355 tys. niemieckich urzędników wraz z rodzinami co w połączeniu z wyżej wymienionymi zjawiskami znacznie wpłynęło na stosunki narodowościowe na Śląsku,