Kościół św. Michała i klasztor bernardynek w Wilnie: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Linia 71:
Ufundowany w 1594 przez [[Lew Sapieha|Lwa Sapiehę]], który podarował bernardynkom pałac z przeznaczeniem na klasztor. W tym samym roku rozpoczęto budowę świątyni, w środku powstał monumentalny, marmurowy grobowiec Lwa Sapiehy i jego żon Elżbiety z [[Radziwiłłowie herbu Trąby|Radziwiłłów]] i Doroty z [[Firlejowie herbu Lewart|Firlejów]]. Budowa trwała 31 lat, kościół i klasztor ucierpiały mocno podczas pożaru w 1655 wznieconego podczas najazdu Kozaków, którzy wymordowali zakonnice i ludność, która schroniła się w świątyni. Podczas odbudowy zmieniono układ fasady na barokowy, pod koniec XVII wieku powstała wolno stojąca dzwonnica, pełniąca również rolę bramy cmentarnej. Kościół był otoczony wysokim murem oraz opartymi na kolumnach krużgankami, w 1874 podczas wytyczania ulicy św. Anny rozebrano krużganki, pozostawiono jednak fragmenty kolumn<ref name="walejko">{{Cytuj książkę | nazwisko = Wałejko (z zespołem red. ks. Marek Borysiak, Anna Franko, Irena Jutkiewicz i Katarzyna Jutkiewicz) | imię = Krzysztof | tytuł = Praktyczny przewodnik po Wilnie | wydawca = Przedsiębiorstwo Wydawnicze "Krzysztof Wałejko" | data = Suwałki 2003 | strony = 145-148 | isbn = 8391897826}}</ref>.
 
Pod koniec XIX wieku władze carskie różnymi sposobami ograniczały działalność klasztorów katolickich i rozpoczęły masowe ich zamykanie. W 1886 zamknięto również klasztor [[Bernardynki|bernardynek]], a budynek przeznaczył na przytułek dla ubogich. Po paru latach zamknięto również kościół, który niszczał do 1905, kiedy to [[Sapiehowie]] mieszkający zagranicą podjęli próby uporządkowania opuszczonego kościoła. Po [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] i po [[Bunt Żeligowskiego|zajęciu Wilna przez wojska polskie]] kościół został ponownie [[Poświęcenie kościoła|konsekrowany]], w 1921 powróciły do niego bernardynki. W marcu 1942 hitlerowcy aresztowali bernardynki, a po ich uwolnieniu zabronili powrotu do klasztoru, w którym po kilku miesiącach powstało [[Wyższe Seminarium Duchowne św. Józefa w Wilnie|litewskie seminarium duchowne]]. Po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]], gdy Litwę okupował [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], większość kościołów wileńskich, w tym kościół św. Michała, była zamknięta. Władze radzieckie postanowiły w 1948 urządzić w nim muzeum architektury. Jednak zespół klasztorny i kościół przez wiele lat pozostawał zaniedbany i lekkomyślnie niszczony - w 1951 zburzono cały osiemnastowieczny wystrój wnętrza, zdemontowano organy. Budynki klasztorne zamieniono na akademik, mieszkania i pracownie. W 1964 pożar zniszczył kościół. Dopiero po pożarze wyremontowano kościół i przekształcono go w muzeum architektury{{r|walejko}}.
 
Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1993 kościół i budynki klasztorne zostały przekazane kurii [[Archidiecezja wileńska|diecezji wileńskiej]].