Niechorze: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Drobne zmiany + |
Drobne zmiany + |
||
Linia 39:
Współczesne Niechorze dawniej stanowiły dwie odrębne wsie: nadmorska, rybacka ''Klein Horst'' oraz położona na południe od niej, nad zachodnim brzegiem jeziora [[Liwia Łuża]], rolnicza ''Gross Horst''. 1 kwietnia 1936 roku do miejscowości ''Gross Horst'' przyłączono ''Klein Horst'', a 1 października 1937 roku zmieniono jej nazwę na obowiązującą do 1945 roku ''(Ost)Seebad Horst''<ref name=verwa>[http://web.archive.org/web/20170807020346/http://www.verwaltungsgeschichte.de:80/greifenberg.html] {{lang|de}}.</ref>.
U schyłku [[II wojna światowa|II wojny światowej]], w pierwszej połowie marca 1945 roku, Niechorze znalazło się na obszarze działań bojowych prowadzonych w ramach [[operacja pomorska|operacji pomorskiej]] [[1 Front Białoruski|1. Frontu Białoruskiego]]. W tej okolicy miały one na celu likwidację jednostek rozbitej [[11 Armia (III Rzesza)|11. Armii Pancernej SS]] z [[Grupa Armii Wisła|Grupy Armii Wisła]] zgrupowanych pomiędzy Trzebiatowem a [[Trzęsacz (powiat gryficki)|Trzęsaczem]] w sile około 10 tysięcy żołnierzy<ref>Jan Bogutyn, Józef Bohatkiewicz ''Szlakami walki i męczeństwa po ziemi szczecińskiej w latach 1939-1945'', Wojewódzki Ośrodek Informacji Turystycznej i Reklamy „Pomerania” w Szczecinie, s. 10.</ref>. Miejscowość leżała na szlaku wycofującej się na zachód jednej z ''compagne de marche'' pod dowództwem [[Henri Joseph Fenet|Henri Feneta]] ze składu rozbitej francuskiej [[33 Dywizja Grenadierów SS (1 francuska) Charlemagne|33. Dywizji Grenadierów SS „Charlemagne”]], którzy nocowali tu z 9 na 10 marca licząc na możliwość ewakuacji drogą morską, co nie nastąpiło<ref>{{Cytuj|autor = Robert Forbes |tytuł = For Europe: The French Volunteers of the Waffen-SS |data = 2010 |isbn = 978-0-8117-3581-0 |miejsce = Mechanicsburg, PA |wydawca = Stackpole Books |s = 366-367 |oclc = 263605446 |język = en }}</ref>. Tego samego dnia nastąpiło uderzenie wojsk 1. FB na zgrupowanie trzebiatowskie wojsk niemieckich a kolejnej nocy niemiecki kontratak. Ostatecznie Niechorze zostało zdobyte przez jednostki 7. Korpusu Kawalerii Gwardii [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] oraz [[2 Warszawska Dywizja Piechoty|2. Warszawską Dywizję Piechoty]] i [[13 Pułk Artylerii Pancernej]] Ludowego Wojska Polskiego dnia 12 marca 1945 roku<ref>Informacja z tablicy pamiątkowej przy ul. Parkowej w Niechorzu.</ref>. Podczas walk o nadmorską wieś zniszczona została [[Laterna (nawigacja)|laterna]] [[Latarnia Morska Niechorze|latarni morskiej]]. 12 marca 1972 roku upamiętniono zdobycie miejscowości ustawiając [[głaz narzutowy|głaz]] z tablicą w niechorskim parku<ref name="pom5">{{cytuj książkę|tytuł=Plan odnowy miejscowości Niechorze|url=http://bip.rewal.pl/dokumenty/904|data=2007-11|wydawca=Prozped Consulting Piotr Rozpędek|miejsce=Niechorze|strony=25|rozdział=Opis planowanych przedsięwzięć}}</ref>.
Kilka dni po zdobyciu, wieś znalazła się w strefie obrony [[desant|przeciwdesantowej]] wybrzeża Bałtyku od [[Łukęcin]]a do [[Mrzeżyno|Mrzeżyna]] utworzonej przez wojska [[6 Pomorska Dywizja Piechoty|6. Pomorskiej Dywizji Piechoty]] po zakończeniu [[bitwa o Kołobrzeg|bitwy o Kołobrzeg]] (co miało miejsce 18 marca 1945 roku). 7 kwietnia jej obowiązki przejęła [[4 Pomorska Dywizja Piechoty|4. Pomorska Dywizja Piechoty im. Jana Kilińskiego]] pod dowództwem gen. [[Bolesław Kieniewicz|Bolesława Kieniewicza]], która dyslokowana była następująco: [[10 Pułk Piechoty (LWP)|10. Pułk Piechoty]] odpowiedzialny za odcinek [[Resko Przymorskie|jezioro Resko Przymorskie]] – Niechorze, [[11 Pułk Piechoty (LWP)|11. Pułk Piechoty]] chroniący odcinek Niechorze – [[Łukęcin]]. W takim ugrupowaniu dywizja pozostała do 11 kwietnia 1945 roku<ref>[[Jan Śliwiński (generał)|Śliwiński, Jan]]: ''Z kroniki bojowych dni'', Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965, s. 271.</ref><ref>[[Bohdan Baranowski|Baranowski, Bohdan]]: ''Historia XVIII-XX w.'', Uniwersytet Łódzki, 1981, s. 150.</ref>.
| |||