Plebiscyt na Śląsku Cieszyńskim, Spiszu i Orawie: Różnice pomiędzy wersjami

Żadna ze stron konfliktu nie była w pełni zadowolona z decyzji podziału Śląska Cieszyńskiego. Z punktu widzenia Polski po stronie czeskiej pozostało kilkaset tysięcy Polaków, w większości wysoce uświadomionych narodowo. Czesi liczyli na zwycięstwo w plebiscycie i przyznanie im całego regionu, co przy uwzględnieniu geografii obszaru plebiscytowego i wyników opracowywanych w oparciu o gminy nie było niemożliwe. Strona polska zakładała zwycięstwo dzięki głosom polskojęzycznej większości (55% w ostatnim austriackim spisie w 1910), z nadzieją na poparcie przez część Niemców. W rzeczywistości mogło to być jednak założenie zbyt optymistyczne. Miejscowi Niemcy wraz z [[Niemcy sudeccy|Niemcami sudeckimi]] mieliby jako większa mniejszość również większe polityczne znaczenie w Czechosłowacji niż w Polsce. Żydzi obawiali się przyłączenia do Polski, mającej opinię [[antysemityzm|antysemickiej]]. Przeciwko Polsce tradycyjnie była większość ''ślązakowców'', których liczebność szacuje się na przynajmniej 20% ludności polskojęzycznej, 10 do 12% ludności całego regionu. Nie można było też w pełni liczyć na ludność pochodzenia galicyjskiego, któranajliczniej cały(około czasdwudziestu ulegałatysięcy stopniowejz łącznej liczby 54200 w całym regionie) zamieszkującą zdominowany przez Czechów powiat frydecki, gdzie łatwo ulegała czechizacji. Ponadto w roku 1919 i 1920 nastroje proczechosłowackie wzmocniły się. Przeciwko wszystkim przeciwnym głosom strona polska mogła przegrać plebiscyt różnicą kilku do nawet kilkunastu procent<ref>G. Wnętrzak, 2014, s. 369</ref>. Według obliczeń środowisk ślązakowskich nawet w 60% do 70% gminach całego regionu wygrałaby opcja czechosłowacka<ref>G. Wnętrzak, 2014, s. 366</ref>. W wypadku zwycięstwa Czechosłowacji w plebiscycie, geograficzne rozłożenie powyższych grup wyborców, uświadomionych narodowo Polaków w części środkowej i północno-zachodniej regionu, a ślązakowców i Niemców w części wschodniej, mogło pociągnąć za sobą gorszy z punktu widzenia Polski podział, niż ten dokonany przez Radę Ambasadorów<ref>G. Wnętrzak, 2014, s. 369, 378</ref>.