Alfred Lampe: Różnice pomiędzy wersjami

|miejsce śmierci = [[Moskwa]], [[Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka|RFSRR]], [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]]

Syn robotnika Jakuba i Felicji z d. Sznajer. Uczył się w Szkole Kupieckiej Specjalnej Zgromadzenia Kupców miasta Warszawy. W czerwcu 1918 uzyskał maturę w Szkole Zgromadzenia Kupców. Został przyjęty na [[Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego|Wydział Prawa]] [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]], ale zrezygnował ze studiów. Pod koniec 1918 był nauczycielem w wieczorowej szkole dla dorosłych, w której uczył ekonomii politycznej i historii kultury.

W latach 1918–1921 członek Żydowskiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej [[Poalej Syjon]]. Od 1921 roku w [[Komunistyczna Partia Polski|KPP]]. 1922–1929 sekretarz [[Komunistyczny Związek Młodzieży Polski|Związku Młodzieży Komunistycznej w Polsce (ZMK)]]. Po raz pierwszy aresztowany w 1922 roku i po trzech latach śledztwa skazany na rok więzienia (opuścił je w 1926 roku)<ref>[[Stanisław Żerko]], „Słownik''Słownik polityków polskich XX wieku”wieku'', Wydawnictwo Poznańskie 1998 r., {{ISBN|83-86138-55-6}}, s. 181.</ref>. Od 1926 roku członek KC KPP. Ponownie aresztowany 1 marca 1928 r. podczas konferencji koordynującej akcję przedwyborczą KPP<ref>{{Cytuj |autor = Mirosław Szumiło |tytuł = Roman Zambrowski 1909-1977 |data = 2014 |isbn = 978-83-7629-621-0 |miejsce = Warszawa |wydawca = IPN |s = 63 |oclc = 890410659 }}</ref>. W latach 1929–1932 członek Biura Politycznego; w walkach frakcyjnych w tej partii należał do tzw. mniejszości. W latach 1930–1933 często nie zgadzał się w kwestiach taktyki z pozostałymi członkami Biura Politycznego. W szczególności dotyczyło to jego sprzeciwu wobec prób wywoływania strajku powszechnego za wszelką cenę. Jego zwolenników w partii nazwano grupą „markowców”. W związku z konfliktem przesunięty do pracy w Moskwie jako przedstawiciel KPP w Czerwonej Międzynarodówce Związków Zawodowych ([[Profintern]]). Powrócił do Polski w 1933 roku, by pokierować Sekretariatem Krajowym KC KPP. Ponownie w więzieniu przebywał od sierpnia 1933 roku do 1939 roku<ref>{{Cytuj |autor = [[Mirosław Szumiło]] |tytuł = Roman Zambrowski 1909-1977 |data = 2014 |isbn = 978-83-7629-621-0 |miejsce = Warszawa |wydawca = IPN |s = 101–102 |oclc = 890410659 }}</ref>. W więzieniu w Rawiczu przewodniczył „komunie więziennej” grupującej ok. 500 więźniów. W uchwale Prezydium Komitetu Wykonawczego [[Międzynarodówka Komunistyczna|Kominternu]] z 16 sierpnia 1938, rozwiązującej KPP, został imiennie określony jako "prowokator"„prowokator”<ref>''Organizując częstokroć fikcyjne rozłamy w organizacjach robotniczych, narodowo-demokratycznych i drobnoburźuazyjnych, piłsudczycy wprowadzali do partii komunistycznej swych agentów i prowokatorów, którzy jako rzekome elementy opozycyjne, przechodzili do ruchu komunistycznego (grupa PPS z [[Jerzy Czeszejko-Sochacki|Sochackim-Bratkowskim ]] na czele, grupa Poalej-Syjon na czele z [[Saul Amsterdam|Henrykowskim]] i LampeLampem, grupa ukraińskiej sd., grupa UWO Wasylkiwa-Turiańskiego , grupa białoruskich eserowców -– Korczyk, grupa „Wyzwolenia” -– [[Sylwester Wojewódzki|Wojewódzki]]).'' [[Henryk Cimek]], „Komuniści''Komuniści, Polska, Stalin”Stalin'', Białystok 1990, Wyd. [[Krajowa Agencja Wydawnicza]], ISBN 83-03-0307-7, s. 166.</ref>.

Po [[Kampania wrześniowa|ataku III Rzeszy na Polskę]] wydostał się z więzienia w Rawiczu 1 września 1939. Po [[Agresja ZSRR na Polskę|agresji ZSRR na Polskę]] przedostał się na teren [[Okupacja sowiecka ziem polskich (1939–1941)|okupacji sowieckiej]]. Przebywał m.in. w [[Białystok|Białymstoku]], gdzie był dyrektorem fabryki włókienniczej i pracownikiem Obwodowej Komisji Planowania przy Obwodowym Komitecie Wykonawczym Rad Delegatów). Uznawany za przywódcę środowiska komunistycznego w Białymstoku, jakoktóry był jednym z dwóch ośrodków skupiających byłe kadry KPP (drugim był Lwów)<ref>{{Cytuj |autor = Anna Sobór-Świderska |tytuł = Jakub Berman. Biografia komunisty |data = 2009 |isbn = 978-83-7629-090-4 |miejsce = Warszawa |wydawca = IPN |s = 54 |oclc = 836862492 }}</ref>. Podczas pobytu w Białymstoku pozostawał w ścisłych kontaktach z byłymi działaczami KPP, m.in. [[Marceli Nowotko|Marcelim Nowotką]] i [[Paweł Finder|Pawłem Finderem]]. Nieufnie traktowany przez władze radzieckie, które nie zaakceptowały go w roli przywódcy środowiska komunistycznego<ref>{{Cytuj |autor = [[Anna Sobór-Świderska]] |tytuł = Jakub Berman. Biografia komunisty |data = 2009 |isbn = 978-83-7629-090-4 |miejsce = Warszawa |wydawca = IPN |s = 56 |oclc = 836862492 }}</ref>. Nie został włączony do tzw. [[Grupa Inicjatywna PPR|Grupy Inicjatywnej]] mającej przygotować powstanie nowej partii komunistycznej w okupowanej Polsce (PPR). Od początku 1940 roku rozpoczął bliską współpracę z [[Wanda Wasilewska|Wandą Wasilewską]]. W połowie 1940 wysłał razem z nią list do Stalina z apelem o przyjmowanie do WKP(b) byłych członków KPP.

== Linki zewnętrzne ==