Kazimierz Dejmek: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Emigracja i działalność po powrocie do Polski: wyrażenia zwodnicze |
int. |
||
Linia 51:
W latach 1981–1995 pełnił funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego [[Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana w Warszawie|Teatru Polskiego w Warszawie]], gdzie wystawiał m.in. dramaty Sławomira Mrożka: ''Ambasadora'' (1981 i 1987), ''Vatzlava'' (1982), ''Letni dzień'' (1984), ''Kontrakt'' (1986), ''Portret'' (1987) i ''Szczęśliwe wydarzenie'' (1993). W repertuarze znalazły się także inne sztuki w jego reżyserii, m.in. ''[[Wyzwolenie (dramat)|Wyzwolenie]]'' (1982) i ''Wesele'' (1984 i 1991) Stanisława Wyspiańskiego, ''[[Zemsta (komedia)|Zemsta]]'' [[Aleksander Fredro|Aleksandra Fredry]] (1983 i 1988), ''Romulus Wielki'' [[Friedrich Dürrenmatt|Friedricha Dürrenmatta]] (1985) oraz ''[[Rewizor (komedia)|Rewizor]]'' [[Nikołaj Gogol|Nikołaja Gogola]] (1989).
Na początku lat 80. część środowiska aktorskiego zaangażowała się w działalność polityczną, popierając [[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”]]. Kazimierz Dejmek dystansował się od politycznej działalności aktorów. Mimo to w czasie [[Stan wojenny w Polsce (1981–1983)|stanu wojennego]] występował w obronie represjonowanych aktorów. Jednocześnie nie poparł zorganizowanego przez środowisko aktorskie bojkotu [[Telewizja Polska|Telewizji Polskiej]], chociaż zarazem nigdy go nie złamał.
Jego postawa w tym czasie była niejednokrotnie krytykowana zarówno przez władze, jak i przez część środowiska teatralnego związanego z opozycją, zaś sam reżyser unikał jednoznacznego opowiedzenia się za którąś ze stron konfliktu. Wyrazem tej niejednoznacznej postawy był m.in. udział w pracach [[Rada Konsultacyjna przy Przewodniczącym Rady Państwa|Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa]] [[Wojciech Jaruzelski|Wojciechu Jaruzelskim]] w latach 1986–1989 oraz objęcie w 1988 funkcji prezesa kontrolowanego przez władze [[Związek Artystów Scen Polskich|Związku Artystów Scen Polskich]] (podczas gdy działał także nielegalny ZASP skupiający artystów związanych z opozycją). Na początku 1989 przyczynił się do porozumienia obu organizacji, a następnie przekazał funkcję prezesa wybranemu na zjednoczeniowym zjeździe w październiku 1989 [[Andrzej Łapicki|Andrzejowi Łapickiemu]], wówczas już posłowi [[Obywatelski Klub Parlamentarny|Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego]].
| |||