Wersja z 22:29, 20 paź 2020 edytuj PTK1805 (dyskusja \| edycje) Automatycznie przeglądający 111 edycji m drobne merytoryczne Znacznik: VisualEditor ← poprzednia edycja		Wersja z 22:40, 20 paź 2020 edytuj anuluj edycję Hektor Absurdus (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 7834 edycje m WP:SK, dr. red. następna edycja →
Linia 27: == Przyczyny konfliktu == Porażka I i II ofensywy na Serbię sprawiło, że naczelne dowództwo austro-węgierskie zaczęło tracić zaufanie do dowódcy wojsk walczących z Serbami -– [[Oskar Potiorek\|Oskara Potiorka]]. Mimo to, po wstawiennictwie cesarza Potiorek utrzymał dowództwo na froncie serbskim i postanowił przeprowadzić trzecią ofensywę. Osłabiona po [[Bitwa nad Driną\|bitwie nad Driną]] armia serbska, nękana przez artylerię austriacką z początkiem listopada wycofała się z równiny Mačva do podnóży góry Cer. 6 listopada Austriacy przekroczyli Drinę. Ich pierwszym celem było przejęcie kontroli nad linią kolejową [[Obrenovac]]-[[Valjevo]], kluczową dla zaopatrzenia walczących w Serbii oddziałów. Słabo uzbrojone oddziały serbskie zaczęły cofać się w kierunku Valjeva. Jednak oddziały serbskie, którym brakowało zimowych mundurów, amunicji i były nadal silnie ostrzeliwane przez artylerię austriacką utraciły zdolność bojową, wobec czego [[Radomir Putnik\|Putnik]] zarządził odwrót nad rzekę Kolubarę. 15 listopada Austriacy zajęli Valjevo i pewnie ruszyli w pościg za wojskami serbskimi. == Przebieg bitwy == Kontrolująca północną flankę 5 armia ~~austrowęgierska~~austro-węgierska zajęła [[Lazarevac]], wypierając z miasta oddziały 2 armii serbskiej. W tym samym czasie na południu oddziały 6 armii uderzyły na pozycje 1 armii serbskiej, zdobywając 24 listopada kluczowe wzgórze Maljen, na południe od Valjeva. Kiedy część 5 armii przekroczyła rzekę Ljig, sytuacja oddziałów serbskich stała się niezwykle trudna i groziła okrążeniem. Dowódca 1 armii serbskiej, gen. Živojin Mišić przedstawił głównodowodzącemu Radomirowi Putnikowi plan wycofania oddziałów na rubież wokół miasta [[Gornji Milanovac]] i po krótkim wypoczynku oddziałów przeprowadzenie kontrnatarcia. Putnik, w obawie o losy [[Belgrad]]u zwlekał z zaakceptowaniem tego planu, ale ostatecznie wyraził zgodę. Marszałek Potiorek zamierzał otoczyć całość serbskiej 2 armii i zmusić ją do [[Kapitulacja\|kapitulacji]], nie wierząc w możliwości ofensywne oddziałów gen. Mišicia. Manewr okrążający wyczerpał oddziały austro-węgierskie i dał czas na odpoczynek i reorganizację 1 armii serbskiej. 3 grudnia rozpoczęło się serbskie kontrnatarcie. Głównym celem ataku stał się austriacki 16 Korpus, który został odrzucony i poniósł ciężkie straty. Kontynuujące manewr okrążający jednostki nie były w stanie szybko wesprzeć rozbite oddziały 16 Korpusu. 5 grudnia oddziały 1 armii serbskiej zajęły strategiczne wzgórze Suvobor, kluczowe w systemie obrony oddziałów austrowęgierskich. Dzień później generał Potiorek nakazał odwrót, zaś próba odzyskania utraconego terenu 8 grudnia zatrzymała się na skutecznie bronionych pozycjach 2 armii serbskiej. Kontratak dowodzonej przez gen. [[Stepa Stepanović\|Stepę Stepanovicia]] 2 armii pozwolił na odzyskanie Valjeva i wyparcie Austriaków za [[Sawa (rzeka)\|Sawę]]. == Konsekwencje bitwy == Linia 41: == Bibliografia == * {{cytuj książkę \|nazwisko= Bataković \|imię= Dušan T.\| tytuł= Kolubarska bitka \|miejsce= Belgrad\|rok= 1989\|strony=\| język= sr\|isbn= }} * {{cytuj książkę \|nazwisko= Nelberg \|imię= Michael\| tytuł= Fighting The Great War: A Global History \|miejsce= Harvard University Press\|rok= 2005\|strony=57-59\| język= \|isbn= 0-674-01696-3}} {{SORTUJ:Kolubara}} Linia 48: [[Kategoria:Bitwy w historii Serbii]] [[Kategoria:Bitwy w historii Austro-Węgier]] [[Kategoria:Bitwy w 1914~~\|Kolubara~~]]

Bitwa nad Kolubarą: Różnice pomiędzy wersjami