Dezercja: Różnice pomiędzy wersjami

Pomimo że psychiatrzy amerykańscy uznali 1 750 000 poborowych za niezdolnych do służby wojskowej, w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] z armii USA zdezerterowało około 50 000 żołnierzy. W armii brytyjskiej w omawianym okresie służbę w wojsku porzuciło około 100 000 żołnierzy<ref>Czarles Glass, ''Dezerterzy. Ostatnia nieopowiedziana historia II wojny światowej'', Poznań 2014, s.11-12.</ref>. Kary za dezercję stosowano we wszystkich armiach świata, a najbardziej okrutne w [[Wehrmacht|Wehrmachcie]] i [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. Pod koniec wojny w ręce [[Schutzstaffel|SS]] i [[Żandarmeria Wojskowa|żandarmerii]] wpadły dziesiątki tysięcy zbiegłych żołnierzy i cywilów włączonych do tzw. ''[[Volkssturm]]u'', których w myśl maksymy [[Adolf Hitler|Hitlera]] ''Der Soldat kann sterben, der Deserteur muss sterben'' („Żołnierz może umrzeć, dezerter musi umrzeć”) rozstrzeliwano lub wieszano na miejscu. Oblicza się, że w ostatnich tygodniach oblężenia [[Berlin]]a w kwietniu 1945 w mieście ukrywało się co najmniej 50 000 dezerterów. W Armii Czerwonej nie tylko natychmiast rozstrzeliwano dezerterów, ale także uważano sowieckich [[Jeniec wojenny|jeńców wojennych]] przebywających w obozach niemieckich za podejrzanych o dezercję, gdyż dali się wziąć do niewoli zamiast umrzeć. Bardzo surowe kary stosowano także po wojnie wobec dezerterów z wojsk sowieckich stacjonowanychstacjonujących w [[Niemiecka Republika Demokratyczna|NRD]], których wśród rekrutów było wielu ze względu na [[Sadyzm|sadystyczne]] traktowanie młodych kolegów przez starszych, tzw. „[[Diedowszczyna|Diedowszczynę]]”, {{fakt|data=2017-02|do dziś dnia praktykowaną w armii rosyjskiej}}.