Maria Dulębianka: Różnice pomiędzy wersjami

[[Lena Magnone]] da­tu­je, że pierwsze spotkanie z [[Maria Konopnicka|Marią Konopnicką]] miało miejsce najpóźniej w 1886 roku; w 1889 Dulębianka została pierwszy raz wymieniona w liście Konopnickiej<ref name=":0">{{Cytuj |autor = Krzysztof Tomasik |tytuł = Homobiografie |data = 2014 |miejsce = Warszawa |wydawca = Krytyka Polityczna}}</ref>. Pod jej wpływem mocniej zaangażowała się w działania na rzecz równouprawnienia kobiet. Według części badaczy jej biografii przez następne dwadzieścia lat były [[związek partnerski|partnerkami życiowymi]]<ref>Krzysztof Tomasik, Homobiografie, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2008</ref><ref>Katarzyna Zwolak, ''Maria Dulębianka. Barwy kampanii'' [w:] [[Ewa Furgał]] (red.), ''Krakowski Szlak Kobiet. Przewodniczka po Krakowie emancypantek'', [[Fundacja Przestrzeń Kobiet]], Kraków 2009, {{ISBN|978-83-928639-0-8}}, str. 75</ref>. Razem odbywały podróże do [[Austria|Austrii]], [[Francja|Francji]], [[Niemcy|Niemiec]], [[Włochy|Włoch]] i [[Szwajcaria|Szwajcarii]], których klimat służył zdrowiu Konopnickiej. 8 września 1903 Dulębianka wprowadziła się wraz z Konopnicką do dworku Konopnickiej w [[Żarnowiec (województwo podkarpackie)|Żarnowcu]], który po śmierci Zofii Mickiewiczowej, najstarszej córki Konopnickiej, został przekazany państwu jako dar dla narodu polskiego. Maria Dulębianka była organizatorką pogrzebu Konopnickiej we Lwowie w 1910<ref name=":0" />. Pogrzeb stał się wielką manifestacją patriotyczną społeczności polskiego Lwowa<ref name=":0" />. Po śmierci Konopnickiej wyprowadziła się z Żarnowca. Zwłoki Dulębianki złożono początkowo w grobie Marii Konopnickiej na cmentarzu Łyczakowskim, zaś w 1927 przeniesiono je do osobnego grobu na [[Cmentarz Obrońców Lwowa]] (kwatera I, miejsce 6)<ref name="W16">{{Cytuj książkę | tytuł = W szesnastą rocznicę | wydawca = Towarzystwo Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie | miejsce = Lwów | data = 1934 | strony = 28 | rozdział = Groby dowódców i działaczy | url = https://pbc.rzeszow.pl/publication/17549}}</ref><ref name=":0" />.

 

 

Dla Ko­nop­nic­kiej w dużym stopniu poświęciła swo­je twórcze aspiracje, w ko­lej­nych la­tach stała się przede wszystkim por­tre­cistką po­et­ki<ref name=":0" />.