Marsz Chabarowski: Różnice pomiędzy wersjami

W marcu 1921 r. we [[Władywostok]]u doszło do antybolszewickiej rebelii, w rezultacie której powstał [[Tymczasowy Rząd Przyamurski]] na czele z [[Spirydion Mierkułow|Spirydionem D. Mierkułowem]]. Jego siły zbrojne zostały nazwane [[Armia Dalekowschodnia|Armią Dalekowschodnią]], zaś ich dowódcą został gen. [[Wiktoryn Mołczanow|Wiktoryn M. Mołczanow]]. Zostały z niej wydzielone 6-tysięczne siły wojskowe, nazwane Armią Białopowstańczą. Na jej czele stanął gen. W.M. Mołczanow. Funkcję szefa sztabu objął gen. [[Paweł Pietrow|Paweł P. Pietrow]]. Wchodzące w skład armii brygady przekształcono w oddziały powstańcze, które nazwano kolorami (np. oddziały Brygady Iżewsko-Wotkińskiej – niebieskie, Pułk Uralski – czarny, Pułk Irkucki – malinowy, czy Pułk Omski – zielony). Na pocz. listopada 1921 r. przystąpiła ona do ryzykownego tzw. Marszu Chabarowskiego w celu zdobycia [[Chabarowsk]]a i wywołania antybolszewickiego powstania miejscowej ludności. Marsz odbywał się 2 kolumnami: wzdłuż linii kolejowej Władywostok-Chabarowsk i wzdłuż rzeki [[Ussuri]]. Dowódcą jednej z kolumn był płk [[Borys Filimonow|Borys B. Filimonow]]. W poł. listopada na kierunku anuczinskim osiągnięto pierwsze sukcesy bojowe, zdobywając kilka dział i amunicję do nich (nie było ich u Białych). Natarcie rozwijało się pomyślnie, zaś wojska Republiki Dalekowschodniej z reguły wycofywały się, stawiając jedynie miejscami opór. Biali zdobywali coraz więcej karabinów ręcznych, karabinów maszynowych i dział, a także 2 pociągi pancerne. 22 grudnia został zajęty Chabarowsk. Armia Białopowstańcza ruszyła w kierunku zachodnim, ale 28 grudnia pod wsią Ina poniosła pierwszą porażkę. Pomimo tego do końca grudnia opanowała prawie cały obszar Przyamuria i Przymorza. Wojska Białych przemaszerowały przez ponad 600 [[wiorsta|wiorst]]. Biali starali się utrzymywać swoje wojska w ryzach, uniemożliwiając rekwizycje wśród ludności cywilnej, dzięki czemu w dużej części poparła ich. Nie doszło jednak do masowego powstania antybolszewickiego. Ponadto na tyłach wojsk Białych zaczęła się szerzyć bolszewicka partyzantka, która przerwała strategiczną linię kolejową Władywostok-Chabarowsk. W rezultacie część oddziałów musiało być skierowanych przeciwko partyzantom. Na pocz. stycznia 1922 r. władze bolszewickie ześrodkowały w rejonie Chabarowska silną grupę wojskową pod dowództwem [[Wasilij Blücher|Wasilija K. Blüchera]], która przystąpiła do kontrnatarcia przeciwko Białym. Pod koniec stycznia doszło do ciężkich walk pod wsią Olchochta, zaś w poł. lutego [[bitwa pod wsiąWołoczajewką|pod WołoczajewkiWołoczajewką]], w wyniku których obie strony poniosły duże straty. Silnie osłabiona Armia Białopowstańcza, nieodpowiednio wyekwipowana na warunki zimowe i pozbawiona dużej części wyposażenia wojskowego, została zmuszona do opuszczenia Chabarowska, zajętego 14 lutego przez bolszewików bez walki. Wojska Białych wycofały się na terytorium okupowane przez interwencyjne wojska japońskie, ponosząc po drodze pod Bikinem kolejną porażkę. Do pocz. kwietnia bolszewicy zlikwidowali ostatnie oddziały Białych. Straty wojsk bolszewickich wyniosły ogółem ok. 570 zabitych i ponad 1250 rannych, zaś Białych ok. 1 tys. ludzi.