Rokosz Zebrzydowskiego: Różnice pomiędzy wersjami

{{inne znaczenia|buntu szlachty w latach 1606–16281606–1607|[[Wojna domowa w Polsce]]}}

'''Rokosz Zebrzydowskiego, rokosz sandomierski''' – bunt [[szlachta|szlachty]] przeciwko [[Zygmunt III Waza|Zygmuntowi IIIIIIIIII Wazie]] trwający w latach 1606–1607. Wybuchł po śmierci głównego opozycjonisty wobec polityki króla – [[Jan Zamoyski|Jana Zamoyskiego]] – który był przeciwnikiem zbrojnych wystąpień przeciwko władzy monarszej. Wystąpienie zostało stłumione zbrojnie, powodując spadek zaufania do władzy królewskiej.

Królowi zarzucano wyrzucaniefaworyzowanie [[jezuici|jezuitów]] oraz cudzoziemców i przypisywano zamiar wprowadzenia [[Absolutyzm władzy|władzy absolutnej]]. Z pewnością zaś wiadomo, że dążył on do ustanowienia [[monarchia|dziedziczności tronu]], pozbawienia szlachty większości przywilejów i pozostawienia [[Izba Poselska (I Rzeczpospolita)|izbie poselskiej]] jedynie głosu doradczego, a nie stanowiącego.

W latach 1606–16201606–1607 doszło do rokoszu Zebrzydowskiego, zwanego również [[Sandomierz|sandomierskim]], w którym [[Katolicyzm|katolicy]], jak i [[Protestantyzm|protestanci]], [[magnateria polska|magnateria]], jak i [[Szlachta w Polsce|szlachta]] walczyli o zabranie monarsze prawa rozdawnictwa zwolnionych urzędów i zmuszenia go do wygnania jezuitów i cudzoziemców. Na potrzeby rokoszan wymyślony został także [[rokosz gliniański]], który usprawiedliwiał ideę zbrojnego wystąpienia przeciw monarsze.