Dywizja Jazdy (II RP): Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Bitwa_korzec_06_1920Bitwa korzec 06 1920.png|250px|right]]

1 maja 1920 spod Koziatyna dywizja rozpoczęła marsz przez [[Różyn (obwód żytomierski)|Różyn]], [[Skwyra|Skwirę]] i Fursy-[[SzamrajówkaSzamrajiwka|Szamrajówkę]] uderzając na [[Biała Cerkiew|Białą Cerkiew]]. Tu oddziały dywizji współdziałały z ułanami [[III Brygada Jazdy|III Brygady Jazdy]] działającej z kierunku [[Fastów|Chwastowa]]. Po przejściu przez Białą Cerkiew dywizja, mając w szpicy 9 pułk, maszerowała na [[Szkarówka|Szkarówkę]], Trock i Ostrów, zdobywając Rokitno. Podjazdy dotarły aż do Werbówki i Kahorlika. Dywizji wspólnie z III BJ szerokim frontem uderzyła na południe. V Brygada zajęła Kahorlik wychodząc nad Dniepr. Pod Szubówką pułki 1 i 16 w szarży biorą do niewoli ok. 1000 jeńców i zdobywają 9 dział. 10 maja 1920 podjazd 1 pułku wkracza do [[Kaniów (Ukraina)|Kaniowa]]. Nieprzyjaciel wycofał się na Roś i [[Dniepr]], gromadząc się w Czerkasach i Cwietkowie.

14 maja 1920 rozpoczęła się wielka ofensywa rosyjska na froncie północnym. W działaniach dywizji nastąpił przełom. Wobec spodziewanego uderzenia Budionnego, dywizja otrzymała rozkaz [[wycofanie (wojsko)|cofnięcia się]] i utworzenia ugrupowania do przeciwuderzenia. Nieprzyjaciel zaczyna przeważać. Szwadrony rozpoczynają [[Rozpoznanie (wojsko)|działalność rozpoznawczą]], szukając styczności z odzyskującym impet bojowy [[przeciwnik]]iem. Dywizja przechodzi do odwodu 2 Armii ''(3 Armia stoi jeszcze na Dnieprze i na przedmościu kijowskim)''. W tym też czasie odchodzi od dywizji III Brygada. Od 26 maja trwają walki odwrotowe. Dywizja opuszcza [[Rokitno (osiedle typu miejskiego)|Rokitno]] nie dopuszczając do przerwania ugrupowań własnych. Meldunki lotnicze doniosły o ruchu 12-tysięcznej grupy kawalerii przeciwnika. 27 i 28 maja dywizja cofa się poza linię piechoty. 29 maja dochodzi do kawaleryjskich walk w okolicy Bereznej i [[Wołodarka|Wołodarki]]. Dążąc do zamknięcia luki między Skwirą a [[Biała Cerkiew|Białą Cerkwią]], dywizja stoczyła ponowną bitwę pod Rohoźną odbijając miejscowość i zdobywając ponownie [[Hajworono]] i Pietraszówkę. W bitwie tej, rozegranej przy dużym udziale artylerii, sztab gen. Karnickiego stał na wzgórzu 213. Na wzgórzu 206 widać było [[sztab]] dywizji nieprzyjacielskiej. Rosjan ścigano w kierunku na [[Rude Seło|Rude Sioło]] i [[Pohreby]], gdzie należało opanować przeprawę na Rosi. Meldunek lotnika doniósł jednak o przerwaniu polskiego frontu pod Bystrzykiem. Dywizja musiała przerwać natarcie i wycofać się pod Nowochwastów. Rosjanie natychmiast ruszyli do [[kontratak|przeciwnatarcia]] atakując z Rubczanki i [[Rude SiołoSeło|Rudego Sioła]] przeprawiającą się dywizję. Wywiązała się jedna z większych bitew kawaleryjskich tej wojny. W jej wyniku dywizja została odepchnięta przez sowieckie 4 i 14 dywizje ku północy, nie mogąc wypełnić zadania w Nowochwastowie.