Raymond Leppard: Różnice pomiędzy wersjami

|zdjęcie =

'''Raymond John Leppard''' (ur. [[11 sierpnia]] [[1927]] w [[Londyn]]ie{{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}, zm. [[22 października]] [[2019]] w [[Indianapolis]]{{r|nytimes}}) – [[Wielka Brytania|brytyjski]] klawesynista i dyrygent.

W latach 1948–1952 studiował grę na [[klawesyn]]ie i [[altówka|altówce]] na [[University of Cambridge|Uniwersytecie Cambridge]], gdzie następnie od 1957 do 1967 roku wykładał{{r|encmuz}}. Jako dyrygent zadebiutował w [[Londyn]]ie w 1952 roku{{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}. W 1959 roku wystąpił po raz pierwszy w [[Covent Garden Theatre]], prowadząc oratorium ''Samson'' [[Georg Friedrich Händel|G.F. Händla]]{{r|encmuz}}. Koncertował z [[English Chamber Orchestra]], którą prowadził wykonując na klawesynie linię [[basso continuo]]{{r|encmuz}}. W latach 1973–1980 był pierwszym dyrygentem [[BBC Northern Symphony Orchestra]]{{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}. Współpracował z [[Festiwal operowy w Glyndebourne|festiwalem operowym w Glyndebourne]]{{r|encmuz}}.

Od 1976 roku mieszkał na stałe w [[Stany Zjednoczone|Stanach Zjednoczonych]]{{r|baker}}. W 1978 roku zadebiutował w [[Metropolitan Opera]] w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]], prowadząc operę ''Billy Budd'' [[Benjamin Britten|Benjamina Brittena]]{{r|baker}}. Od 1984 do 1990 roku gościnnie prowadził [[St. Louis Symphony Orchestra]]{{r|baker}}{{r|harvard}}. W latach 1987–2001 pełnił funkcję dyrektora muzycznego [[Indianapolis Symphony Orchestra]]{{r|baker}}. W 1990 roku poprowadził w [[Buckingham Palace|Pałacu Buckingham]] koncert z okazji 90. rocznicy urodzin królowej matki [[Elżbieta Bowes-Lyon|Elżbiety Bowes-Lyon]]{{r|baker}}. Od 1994 roku był [[artysta rezydent|kompozytorem rezydentem]] [[University of Indianapolis]]{{r|baker}}.

Przyczynił się do odrodzenia zainteresowania muzyką [[Claudio Monteverdi]]ego{{r|encmuz}}, przywrócił na sceny opracowane przez siebie opery kompozytora: ''[[Orfeusz (opera)|Orfeusza]]'' (1965) i ''[[Powrót Ulissesa do ojczyzny]]'' (1972), a także opery [[Francesco Cavalli|Cavalliego]]: ''L’Ormindo'' (1967), ''La Calisto'' (1969), ''L’Egisto'' (1974) i ''L’Orione'' (1980){{r|baker}}. Jego działalność w tej mierze miała charakter pionierski, choć współcześnie opracowania Lepparda uznawane są za zbyt swobodne i zniekształcające pierwowzory{{r|encmuz}}. Wspólnie z [[English Chamber Orchestra]] dokonał nagrań płytowych utworów [[Johann Sebastian Bach|J.S. Bacha]], [[Georg Friedrich Händel|Händla]], [[Joseph Haydn|Haydna]] i [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozarta]]{{r|encmuz}}. Był autorem pracy poświęconej praktyce wykonawczej, ''The Real Authenticity'' (wyd. Londyn 1988){{r|baker}}{{r|harvard}}.