Elton John: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
mNie podano opisu zmian Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
Linia 58:
Niedługo po wydaniu w 1975 albumu ''Captain...'', który jako pierwsza płyta w historii zadebiutowała na pierwszym miejscu amerykańskiej listy sprzedaży ''[[Billboard 200]]'', zdecydował się na zmiany w zespole, by odśwież swoje brzmienie i nadać mu bardziej [[funk]]owego, energicznego brzmienia{{odn|John|2020|s=144}}. Z uwagi na jego dokonania artystyczne, burmistrz [[Los Angeles]] Tom Watson ogłosił 20-26 października 1975 „tygodniem Eltona Johna” – artysta wówczas odsłonił swoją gwiazdę na [[Aleja Gwiazd w Los Angeles|Hollywoodzkiej Alei Sław]], a także zagrał dwa koncerty na [[Dodger Stadium]]{{odn|John|2020|s=153}}. W tym czasie wydał kolejny album studyjny pt. ''[[Rock of the Westies]]'', który był jego drugą z rzędu, która debiutowała na pierwszym miejscu amerykańskiej listy sprzedaży{{odn|John|2020|s=155}}. Niedługo później zakończył współpracę z Dick James Music, która wydała jeszcze album koncertowy pt. ''[[Here and There]]'', zawierający zapis dźwiękowy z koncertów Johna z 1972 i 1974{{odn|John|2020|s=185}}. Po odejściu z wytwórni zaczął działać pod szyldem Rocket Records, jednocześnie zawiesił współpracę z Bernie’em Taupinem, a jego nowym tekściarzem został [[Gary Osborne]]{{odn|John|2020|s=186–187}}.
W 1976 wydał singiel „[[Don’t Go Breaking My Heart]]”, który nagrał w duecie z [[Kiki Dee]]. Utwór stał się kolejnym światowym przebojem w dorobku Johna. Również w 1976 odbył kolejną międzynarodową trasę koncertową{{odn|John|2020|s=160–161}}. Jesienią wydał album pt. ''[[Blue Moves]]''{{odn|John|2020|s=164}}, który promował przebojem „[[Sorry Seems to Be the Hardest Word]]”.
Jeszcze w latach 70. współpracował z [[Tom Robinson|Tomem Robinsonem]], z którym napisał kilka piosenek, w tym „Sartorial Eloquence”, a także z [[Tim Rice|Timem Rice’em]], która zaowocowała utworem „Legal Boys”<ref name=":18">{{odn|ref=nie|John|2020|s=188–189}}</ref>. W 1977 zagrał koncert charytatywny z zespołem China na stadionie Wembley{{odn|John|2020|s=193}}, a także odbył kameralną trasę koncertową z [[Ray Cooper|Rayem Cooperem]]{{odn|John|2020|s=194}}. W 1978 wydał autorski singiel „Song for Guy”, dedykowany zmarłemu pracownikowi jego wytwórni, Guyowi Burchettowi<ref name=":18"/>. W październiku 1979 wydał album pt. ''[[Victim of Love]]'', który nagrywał w 1976 i na którym umieścił piosenki w stylu [[disco]]<ref name=":19">{{odn|ref=nie|John|2020|s=192–193}}</ref>. Płyta nie osiągnęła sukcesu komercyjnego<ref name=":19"/>. === Lata 80. i 90. ===
| |||