Urszula Wińska: Różnice pomiędzy wersjami

|jakich nauk = humanistycznych

|specjalność = filologia polska

|doktorat data = [[1932]]

|doktorat uczelnia = [[Uniwersytet Jagielloński]]

|jednostka1 nazwa =

|okres zatr1 =

|commons =

|wikicytaty =

'''Urszula Wińska''' (u. [[28 marca]] [[1902]] w [[Dynów|Dynowie]], zm. [[1 grudnia]] [[2003]] w [[Gdańsk]]u) – polska filolog w zakresie polonistyki.

 

Urodziła się jako Urszula Wandasiewicz. Od 1922 studiowała polonistykę na [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie]], po roku przeniosła się na [[Uniwersytet Jagielloński]]. W 1927 uzyskała dyplom i uprawnienia do pracy jako nauczycielka języka polskiego, pracowała w [[Ropczyce|Ropczycach]], a później w [[Bochnia|Bochni]]. W 1932 przedstawiła przygotowaną pod kierunkiem prof. [[Ignacy Chrzanowski|Ignacego Chrzanowskiego]] rozprawę „Poczucie samotności duchowej w życiu i w poezji Juliusza Słowackiego” i uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych. Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] została ewakuowana do [[Poddębce (obwód wołyński)|Poddębców]] koło [[Łuck]]a, skąd powróciła do Bochni 20 września 1939<ref>[https://kpbc.umk.pl/Content/201654/Winska_Urszula_1817_WSK.pdf Urszula Wińska, Tom 1817/WSK, Kujawsko-Pomorska Biblioteka Cyfrowa]</ref>.

Podczas okupacji hitlerowskiej wstąpiła do [[Związek Walki Zbrojnej|Związku Walki Zbrojnej]] i kolportowała prasę konspiracyjną, prowadziła również tajemne nauczanie języka polskiego. 21 czerwca 1941 została aresztowana i osadzona w [[Więzienie Montelupich|więzieniu na Montelupich]], skąd 9 września 1941 została przetransportowana do obozu koncentracyjnego w [[Ravensbrück (KL)|Ravensbrück]]. Była więziona do oswobodzenia przez [[Armia Czerwona|Armię Czerwoną]] 30 kwietnia 1945. Powróciła na krótko do Bochni, a następnie razem z rodziną zamieszkała w [[Sopot|Sopocie]], gdzie rozpoczęła pracę w Gimnazjum Krawieckim, a następnie w innych szkołach [[Trójmiasto|Trójmiasta]]. Równocześnie w latach 1947-1957 przewodniczyła Sekcji Języka Polskiego Ośrodka Metodycznego Szkół Zawodowych w [[Gdańsk]]u, będąc członkinią Rady Naukowej Centralnego Ośrodka Metodycznego Centralnego Urzędu Szkolenia Zawodowego (CUSZ) i Komisji Programowej CUSZ działała w kierunku podniesienia poziomu kształcenia polonistów oraz ujednoliceniu poziomu ich wykształcenia. Od 1947 była równolegle kontraktowym wykładowcą języka polskiego w [[Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Gdańsku|Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej]], następnie do 1953 wykładała metodykę nauczania języka polskiego i literatury w szkole średniej. Podczas nagonki stalinowskiej zrezygnowała z pracy w WSP, powróciła w 1956 po zrezygnowaniu z nauczania w szkołach średnich. Jako zastępca profesora zainicjowała powstanie w 1957 pierwszej w kraju Katedry Metodyki i Nauczania Literatury i Języka Polskiego, która kierowała do przejścia na emeryturę w 1973. Prowadziła badania nad językiem uczniów szkół podstawowych, po analizie 16 tysięcy wypracowań uczniów z klas V-VII dawnego województwa gdańskiego przygotowała rozprawę „Błędy językowo-stylistyczne uczniów szkół podstawowych województwa gdańskiego (w dawnych granicach)”, na podstawie której w 1968 została docentem. W końcem 1972 przeszła na emeryturę i poświęciła się dokumentowaniu życia w obozie w Ravensbrück, owocem tych prac są dwie książki „Zwyciężyły wartości” oraz „Więzi”. Zmarła w wieku 101 lat i została pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie<ref>[https://fil.ug.edu.pl/wydzial_filologiczny/instytuty/instytut_filologii_polskiej/jezykoznawstwo_polonistyczne/nasi_poprzednicy/urszula_winska Urszula Wińska (28 III 1902 – 1 XII 2003), Instytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Gdanskiego]</ref>.

 

 

{{Przypisy}}

 

[[Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Jagiellońskiego]]

[[Kategoria:Członkowie Związku Walki Zbrojnej]]

[[Kategoria:Ludzie związani z Bochnią]]

[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)]]

[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)]]

[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Oświęcimskim]]