Bitwa pod Rudnią Baranowską: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 13:
|strona2 = {{państwo|RUS|1918}}
|dowódca1 = [[Stanisław Grzmot-Skotnicki]]
|dowódca2 = [[Aleksandr Golikow]]
|siły1 = [[8 Brygada Jazdy]]
|siły2 = [[7 Dywizja Strzelców]]
Linia 23:
}}
[[Plik:A.Przybylski - Szkic nr 29.jpg|240px|thumb|[[Adam Przybylski]],<br>''Wojna Polska 1918–1921'' {{odn|Przybylski|1930}}]]
'''Bitwa pod Rudnią Baranowską''' – [[Walka (wojsko)|walki]] polskiej [[8 Brygada Jazdy|8 Brygady Jazdy]] ppłk. [[Stanisław Grzmot-Skotnicki|Stanisława Grzmota-Skotnickiego]] z sowiecką [[7 Dywizja Strzelców|7 Dywizją Strzelców]] [[Aleksandr Golikow|Aleksandra Golikowa]] w czasie ofensywy jesiennej wojsk polskich na Ukrainie w okresie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]].
== Geneza ==
2 września, jeszcze w czasie [[Obrona Zamościa|walk pod Zamościem]], [[Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego (1919)|Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego]] zdecydowało, iż [[3 Armia (II RP)|3.]] i [[6 Armia (II RP)|6 Armia]], po stosownym przegrupowaniu, około 10 września podejmą większą akcję zaczepną w kierunku wschodnim celem ''„nie tylko odrzucenia nieprzyjaciela poza granice Małopolski, lecz także rozbicia i zdezorganizowania jego sił tak, aby później można było utrzymać front przy użyciu słabych sił własnych"''{{odn|Cisek|Paduszek|Rawski|2010|s=68}}. 3 Armia gen. [[Władysław Sikorski|Władysława Sikorskiego]] przystąpiła do działań 10 września{{odn|Wyszczelski|2009|s=306}}. Wstępnym etapem był zagon grupy motorowej mjr. [[Włodzimierz Bochenek|Włodzimierza Bochenka]] wyprowadzony z Włodawy, który przeprawił się przez Bug i następnego dnia [[Zagon na Kowel|opanował Kowel]]. Za nim ruszyło natarcie sił głównych armii, w tym jej grupa manewrowa – Korpus Jazdy gen. [[Juliusz Rómmel|Juliusza Rómmla]]{{odn|Cisek|Paduszek|Rawski|2010|s=69}}. 16 września, działający na styku sowieckich [[12 Armia (RFSRR)|12]] i [[14 Armia (RFSRR)|14 Armii]] Korpus Jazdy płk. [[Juliusz Rómmel|Juliusza Rómmla]], przy słabym oporze przeciwnika, sforsował [[Styr]] na południe od [[Łuck|Łucka]] i ruszył na [[Równe]]{{odn|Odziemkowski|2004|s=184}}. Będąc w pościgu za cofającymi się wojskami [[12 Armia (RFSRR)|12 Armii]] [[Nikołaj Kuźmin|Nikołaja Kuźmina]], 28 września dotarł do [[Słucz (dopływ Horynia)|Słuczy]] w rejonie [[Nowogród Wołyński|Zwiahla]]{{odn|Odziemkowski|2004|s=92}}{{odn|Wyszczelski|2009|s=329}}. Stąd, po kilkudniowym odpoczynku, [[Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego (1919)|Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego]] zdecydowało się na zorganizowanie zagonu na [[Korosteń]]. Celem [[Rozpoznanie (wojsko)|rozpoznania]] sił przeciwnika, zagon poprzedzony był serią wypadów za rzekę, {{odn|Odziemkowski|2004|s=92}}. Działania na Korosteń zakończył się spektakularnym sukcesem Korpusu Jazdy płk. Juliusza Rómmla.
{{osobny artykuł|zagon na Korosteń}}
Linia 55:
|-
|[[7 Dywizja Strzelców]]
|[[Aleksandr Golikow]]
|[[12 Armia (RFSRR)|12 Armia]]
|}
Linia 64:
Strzelanina pod Rudnią Baranowską zaalarmowała inne [[Oddział wojskowy|oddziały]]. Dowódca brygady ppłk Skotnicki wysłał do zaatakowanej miejscowości dwa szwadrony 108 pułku ułanów. W połowie drogi oba pułki spotkały się. Tak wzmocniony 2 pułk ułanów na rozkaz swojego dowódcy zaprzestał odwrotu i przeszedł do kontrataku. Na pole bitwy przybył też ppłk Grzmot-Skotnicki ze sztabem. Około 3.00 zauważono oznaki wyczerpania przeciwnika. Gdy dowódca brygady poderwał tyraliery do ataku na bagnety, przeciwnik rozpoczął odwrót na całej linii. Nad ranem odzyskano Rudnię Baranowską i odrzucono czerwonoarmistów w kierunku Słobody Zielenicy{{odn|Odziemkowski|2004|s=359}}{{odn|Suchorowski|1929|s=15}}.
Kiedy walki ustały, w rejon rozmieszczenia sowieckiej 7 Dywizji Strzelców wysłano parlamentariuszy. Po krótkich negocjacjach cała dywizja, opuszczona przez większość [[Dowódca|dowódców]] i [[Politruk|komisarzy]], złożyła broń{{odn|Odziemkowski|2004|s=360}}.
== Bilans walk ==
| |||