Alfred Hartmann: Różnice pomiędzy wersjami

Pochodził z dawno osiadłej w [[Berno (kanton)|kantonie Berno]] i cieszącej się prawami obywatelskimi rodziny, posiadającej od końca XVIII w. [[Thunstetten (zamek)|zamek Thunstetten]]. Jego ojciec Sigismund Emanuel Hartmann był wysokim urzędnikiem w [[Aarwangen]]. Po przeprowadzce rodziny do [[Solura (miasto)|Solury]] w 1827 Alfred Hartmann pobierał nauki w tamtejszym [[kolegium]]. Studiował prawo na uniwersytetach w [[Berlin]]ie, [[Heidelberg]]u i [[Monachium]]. Po powrocie z [[Paryż]]a do Solury w 1836 rozpoczął działalność na polu literatury, wydając najpierw efemerydalne czasopismo „Der Morgenstern. Eine Zeitschrift für Litteratur und Kritik”, w 1841 periodyk „Alpina. Schweizerisches Jahrbuch für schöne Litteratur”, wreszcie objął dział literacki w „Wochenblatt für Freunde der Litteratur und vaterländischen Geschichte”. W latach 1845—1875 wydawał pismo humorystyczne „[[Der Postheiri]]” (od 19471847 wychodzące jako osobny periodyk). W międzyczasie (w 1855) uzyskał prawa obywatelskie [[Solura (kanton)|Solury]]. Autor wielu opowiadań i powieści z fabułą często osadzoną w tradycji jego rodzinnego regionu, m.in. ''Erzählungen aus der Schweiz'' (1863), ''Der gerechte Branntweinbrenner'' (1881), ''Auf Schweizererde'' (1883–1885). Także autor powieści historycznych, w tym najbardziej znanej ''Meister Putsch und seine Gesellen'' (1958), z fabułą osadzoną w połowie XIX w. oraz ''Junker Hans Jakob vom Staal'' (1861), ''Junker und Bürger'' (1864) i ''Die Denkwürdigkeiten des Kanzlers Hory'' (1876). Pisał też biografie zebrane w dwóch tomach Gallerie berühmter Schweizer der Neuzeit'' (1863–1871).