Teriak: Różnice pomiędzy wersjami

Mimo sceptycyzmu niektórych uczonych, np. [[Pliniusz Starszy|Pliniusza Starszego]], teriak Andromacha zyskał popularność{{r|wr}} i razem z mitrydatem stał się już w starożytności jednym z najczęściej stosowanych antidotów i panaceów{{r|kronika}}. W ramach walki z fałszerstwem w wielu europejskich miastach od XVI w. teriak przyrządzano publicznie na [[Rynek (urbanistyka)|rynku miejskim]]. Prawo do jego produkcji mieli licencjonowani przez uniwersytety aptekarze, a w publiczny proces wytwarzania trwający od 2 do 5 dni nadzorowali aptekarze, lekarze i rajcy. Produkt był pakowany do specjalnych puszek i pieczętowany. Również wytwarzanie półproduktów, np. pastylek żmijowych, było licencjonowane. Aptekarze z odpowiednimi dyplomami reklamowali się, wystawiając przed apteką gablotę z żywymi wężami{{r|wr}}. Mimo dobrej opinii wszechstronnego leku teriak nie wyparł innych, prostszych środków. Nie wszystkich było na niego stać, a nawet jeżeli był zalecany, to w niektórych przypadkach jako lek drugiego wyboru{{r|kopernik}}.

 

 

Współczesna wiedza medyczna pozwala przypuszczać, że niektóre odtrutki zawarte w driakwi mają pewną skuteczność{{r|kronika}}, ale ogólna wartość medyczna teriaku była nieduża, a najważniejszy efekt miało zawarte w nim opium{{r|wr}}.