Witold Pilecki: Różnice pomiędzy wersjami

W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 Pilecki wraz z dwoma współwięźniami zdołał uciec z obozu, byli to Jan Redzej i Edward Ciesielski<ref>Barbara Powroźnik: [http://www.google.com/url?sa=t&source=web&ct=res&cd=2&ved=0CBcQFjAB&url=http%3A%2F%2Fwww.osadnicy.org%2Fpilecki.pdf&ei=amycS9apK4eoNofP3OYN&usg=AFQjCNGu2Z_RDdJP-pfazzT8_biG_WmsLA pdf ''Rotmistrz Witold Pilecki''], [[Instytut Pamięci Narodowej|IPN]].</ref>. Wzdłuż toru kolejowego doszli do [[Soła|Soły]], a następnie do [[Wisła|Wisły]], przez którą przepłynęli znalezioną łódką. U księdza w [[Alwernia|Alwerni]] dostali posiłek oraz przewodnika. Przez [[Tyniec (Kraków)|Tyniec]], okolice [[Wieliczka|Wieliczki]] i [[Puszcza Niepołomicka|Puszczę Niepołomicką]] przedostali się do [[Bochnia|Bochni]] i tam ukrywali się u państwa Oborów przy ulicy Sądeckiej. Następnie dotarli do [[Nowy Wiśnicz|Nowego Wiśnicza]], gdzie Witold Pilecki odnalazł prawdziwego Tomasza Serafińskiego. Serafiński skontaktował go z oddziałami [[Armia Krajowa|AK]], którym przedstawił swój plan ataku na obóz w Oświęcimiu. Komenda główna AK dla zbadania sytuacji wysłała w ten rejon latem 1943 roku ppor. [[Stefan Jasieński|Stefana Jasieńskiego]]<ref>Przemysław Bystrzycki, ''Znak Cichociemnych'', PIW, Warszawa 1983.</ref>, który miał się zapoznać z relacjami Pileckiego. Jednak projekt ataku na obóz nie uzyskał aprobaty dowództwa, ponieważ został uznany za niemożliwy do wykonania lokalnymi siłami podziemia. Sama tylko [[Personel Auschwitz-Birkenau|załoga pilnująca Auschwitz]] złożona z [[Schutzstaffel|SS]]-manów liczyła od 6,5 tys. do 8 tys. osób<ref>Aleksander Lasik, ''Załoga SS w KL Auschwitz w latach 1940–1945'', Wyd. Uczelniane WSP w Bydgoszczy, Bydgoszcz 1994, {{ISBN|83-7096-092-8}}.</ref>. 11 listopada 1943 został awansowany do stopnia [[rotmistrz]]a. Jednakże zdanie rotmistrza podczas pobytu w obozie było następujące: „Nie prosiliśmy przecież nikogo o jakąkolwiek pomoc, czekaliśmy na rozkaz – zezwolenie wszczęcia akcji samodzielnej lub – zakaz takowej”. Źródło: Raport „W”.

 

W 1943–1944 służył w oddziale III [[Kedyw (wojsko)|Kedywu]] KG [[Armia Krajowa|AK]] (m.in. jako zastępca dowódcy Brygady Informacyjno-Wywiadowczej „Kameleon”-„Jeż”), brał udział w [[powstanie warszawskie|powstaniu warszawskim]]. Początkowo walczył jako zwykły strzelec w [[Kompania NSZ „Warszawianka”|kompanii NSZ „Warszawianka”]], później dowodził jednym z oddziałów [[Zgrupowanie Chrobry II|zgrupowania Chrobry II]] na Woli w rejonie ulic [[Ulica Towarowa w Warszawie|Towarowej]], [[Ulica Pańska w Warszawie|Pańskiej]], Miedzianej i [[Ulica Żelazna w Warszawie|Żelaznej]] oraz [[Plac Sokratesa Starynkiewicza w Warszawie|placu Starynkiewicza]] – obszar ten nazwano „Reduta Witolda”; należał on do terenów najdłużej utrzymanych w rękach powstańców<ref>{{Cytuj |tytuł = Witold Pilecki: najodważniejszy z odważnych |data dostępu = 2020-08-29 |opublikowany = rp.pl |url = https://www.rp.pl/Kraj/304279884-Witold-Pilecki-najodwazniejszy-z-odwaznych.html |data = 2019-04-27 |autor = Jacek Pawłowicz}}</ref><ref>{{Cytuj |tytuł = Rotmistrz Witold Pilecki w Powstaniu Warszawskim |data dostępu = 2020-08-29 |url = http://komitet-pamieci-pileckiego.com/rotmistrz-witold-pilecki-w-powstaniu-warszawskim/ |opublikowany = Komitet Pamięci Rotmistrza Witolda Pileckiego}}</ref><ref>{{Cytuj |tytuł = Witold Pilecki – Ochotnik do piekła |data dostępu = 2020-08-29 |opublikowany = Instytut Pamięci Narodowej |url = https://pilecki.ipn.gov.pl/rp/artykuly/43171,Witold-Pilecki-Ochotnik-do-piekla.html}}</ref>.