Wieża artyleryjska: Różnice pomiędzy wersjami

Ostatecznie wykształcona wieża na ciężkich okrętach stanowiła odtąd obrotową pancerną osłonę, przykrywającą od góry [[barbeta|barbetę]] i osadzoną na niej na [[łożysko toczne|łożysku]]. W barbecie mocowane były mechanizmy dział, a pod nią, w głębi kadłuba okrętu znajdowały się dalsze mechanizmy, podajniki amunicji itp. Wieże takie często wyposażone były we własne przyrządy do kierowania ogniem (m.in. [[dalmierz]]e), lecz przede wszystkim ich ogień był centralnie kierowany z głównego stanowiska dowodzenia artylerią okrętu. Takie wieże stosowano głównie w [[pancernik|pancernikach]], począwszy od [[drednot|drednotów]], oraz w budowanych po I wojnie światowej [[krążownik|krążownikach]]. Pancerniki okresu [[I wojna światowa|I wojny światowej]] posiadały od 4 do 6 wież dział głównego kalibru, w których mocowano po 2 lub 3 działa. Pancerniki okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] posiadały zwykle 3 lub 4 wieże, liczba dział w wieży sięgnęła we francuskim typie "[[Richelieu (pancernik)|Richelieu]]" i brytyjskim "[[HMS King George V (pancernik 1940)|King George V]]" aż do 4 dział (masa czterodziałowej wieży pancernika "Richelieu" wynosiła aż 2400 ton). Aktualnie, okręty artyleryjskie wyposażone w artylerię w takich wieżach są już wycofane z marynarek wojennych świata wraz ze zmniejszeniem roli artylerii na morzu.