Krzysztof I: Różnice pomiędzy wersjami

Panowanie Krzysztofa I nie rozpoczęło się szczęśliwie - niemal natychmiast po jego koronacji Dania została zaatakowana od południa przez popierających młodego Waldemara [[Holsztyn|holsztyńskich]] hrabiów. Korzystając z tego ataku i z ogólnego osłabienia ówczesnej Danii, do ataku przyłączył się [[Władcy Norwegii|król norweski]] [[Haakon IV Stary]]. Opanowanie sytuacji drogo kosztowało Krzysztofa: musiał on ustanowić południową [[Półwysep Jutlandzki|Jutlandię]], (czyli poźniejszy [[Szlezwik]]) samodzielnym hrabstwem zarządzanym przez Waldemara (choć nadal w granicach Danii). Sytuacja ta ciążyła nad historią Danii przez siedemset lat; jej skutki są odczuwalne do dziś. Po zawarciu porozumienia z Waldemarem Krzysztof porządkował sprawy swego królestwa, dążąc do centralizacji i wzmocnienia władzy królewskiej i utrzymanie dobrych stosunków ze Szwecją i Norwegią. Za panowania króla ukształtował się ostatecznie parlament duński („Danehof”). Przez cały okres swojego panowania Krzysztof I był w konflikcie z kościołem duńskim i papieżem. Na okres rządów króla przypada konflikt z arcybiskupem [[Lund|Lundu]] Jakubem Erlandsenem, który walczył o poszerzenie przywilejów i immunitetów Kościoła. Na synodzie w Vejle abp Jakub wymusił prawa, które pozwalały obłożyć królestwo Danii [[interdykt|interdyktem]] w razie poszkodowania któregokolwiek z biskupów. W 1259 r. król uwięził arcybiskupa, co spowodowało obłożenie królestwa interdyktem, ale większość biskupów stanęła po stronie króla. Jednakże pozostali biskupi wezwali na pomoc wojska księcia [[Rugia|Rugii]] Jaromira II i księcia Eryka, syna króla Abla. Najeźdźcy pokonali wojska królewskie, zdobyli Kopenhagę i Bornholm. Podczas przygotowań do odparcia ataku król Krzysztof zmarł w wieku czterdziestu lat w tajemniczych okolicznościach 29 maja 1259 roku w [[Ribe]]. Według plotek przyczyną śmierci była trucizna w winie mszalnym.

 

 

Literatura: