Inge I Garbaty: Różnice pomiędzy wersjami

Urodzony w [[1135]] roku, syn [[Władcy Norwegii|króla Norwegii]] [[Harald IV Gille|Haralda IV Gille]] (zg. [[1136]]) i Ingrid ks. szwedzkiej (zm. po [[1161]]), córki Rangvalda, syna [[Władcy Szwecji|króla Szwecji]] [[Inge I Starszy|Inge I Starszego]] z rodu Stenkila (zmarł po [[1112]]). Imię otrzymał po dziadku swej matki. Był jedynym prawowitym synem króla Norwegii Haralda IV, a przyrodnim bratem [[Sigurd II Gęba|Sigurda II Gęby]] i [[Eystein II|Eysteina II]]. W 1136 r. został władcą krainy Viken (południowo-wschodnia cześć kraju wokół Oslofjord), a po śmierci swego ojca zamordowanego przez uzurpatora [[Sigurd Slembe|Sigurda III Złego Diakona]], został obwołany królem Norwegii. Faktyczną władzę podczas małoletniości króla sprawował [[regent]] Ogmund Dreng, który walczył z pretendentami do korony: Sigurdem III i jego sojusznikiem [[Magnus IV Ślepy|Magnusem IV Ślepym]]. Po trwających trzy lata walkach Sigurd III i Magnus IV zostali pokonani w bitwie pod Holmengra ([[1139]]), gdzie Magnus IV zginął, a Sigurd III został wzięty do niewoli i wkrótce zamordowany. Po kilku latach spokoju w królestwie rozpoczęły się walki między królem Inge a jego przyrodnimi braćmi, którzy formalnie również nosili tytuły królewskie. Bratobójcze walki doprowadziły do podziału kraju między braci (Sigurd II w płd. część kraju, Eystein II w krainie Trondelag), jednak król Inge I zachował władzę zwierzchnią. Za czasów króla w [[1152]] roku wcześniejsze biskupstwo w Nidaros (dzisiejsze [[Trondheim]]), stolicy państwa do 1217, zostało podniesione do rangi [[arcybiskupstwo|arcybiskupstwa]], co oznaczało uniezależnienie się Kościoła norweskiego od duńskiej archidiecezji z siedzibą w [[Lund]]. W następnych latach Inge dążąc do zdobycia pełnej władzy w kraju zabił obu swych przyrodnich braci, potem jednak musiał walczyć ze swymi bratankami: [[Hakon II Barczysty|Hakonem II Barczystym]] i [[Sigurd IV|Sigurdem IV]], którzy pokonali króla w bitwie pod [[Oslo]] 4 lutego [[1161]], podczas której Inge poległ. Po śmierci Inge I królem Norwegii został Hakon II Barczysty. Inge I nie był żonaty, nie miał też potomstwa. Ale w rok po śmierci króla [[MagnusV|Magnusa V]] panującego w latach [[1161]]-[[1184]], niejaki Jon Kuvlung, wcześniej będący klerykiem, został przywódcą buntu przeciwko możnym, następnie obwołał się synem Inge I i zajął krainę Viken, a także udało mu się zdobyć stołeczne Nidaros. Zginął on w bitwie w [[1188]] r. Okres panowania króla Inge I, jak również jego poprzedników i następców, był okresem wieloletniej wojny domowej (lata [[1130]]-[[1240]]) pomiędzy władcami norweskimi, okres ten w historii Norwegii znany jest pod nazwą 'borgerkrigstid'.