|
Będąc osobą głęboko religijną w [[1204]] r. wyruszył w podróż do Rzymu, gdzie został koronowany przez papieża [[Papież Innocenty III|Innocentego III]], jednocześnie król oddał królestwo Aragonii w [[lenno]] papieżowi. Po powrocie do kraju starał się wzmocnić swoją władzę, poszerzając uprawnienia sędziów królewskich. Wobec silnej polityki króla [[stan (grupa społeczna)|stany]] aragońskie sprzymierzyły się przeciw niemu, wskutek czego czego król zagwarantował poprzednie przywileje i prawa. W polityce zagranicznej Piotr II początkowo dążył do zawarcia porozumienia z [[Kastylia|Kastylią]], wobec wrogiego mu sojuszu królestw [[Nawarra|Nawarry]] i [[León (królestwo)|Leonu]] z muzułmańskimi [[Almohadzi|Almohadami]]. Piotr II wraz z królem Kastylii [[Alfons VIII Szlachetny|Alfonsem VIII]] (który dowodził całością wojsk chrześcijańskich), [[władcy Nawarry|królem Nawarry]] [[Sancho VII Mocny|Sanczem VII]] i [[władcy Portugalii|królem Portugalii]] [[Alfons II (król Portugalii)|Alfonsem II]] wziął udział w decydującej bitwie przeciwko muzułmanom [[Bitwa pod Las Navas de Tolosa|pod Las Navas de Tolosa]] w [[1212]] r., gdzie Almohadzi ponieśli dotkliwą klęskę.
Będąc suwerenem swych wasali (min. hrabiahrabiego [[Foix]]), których ziemie znajdowały się na terenie [[Langwedocja|Langwedocji]], król Piotr II zaangażował się w konflikt zbrojny jaki toczył się na tym obszarze między [[katarzy|katarami]] i ich sprzymierzeńcami a krzyżowcami pod dowództwem [[Szymon z Montfort (starszy)|Szymona de Monfort]]. Piotra II zaniepokoiły sukcesy zdolnego i bezwzględnego Szymona, który prowadząc [[wojny albigeńskie|krucjatę przeciwko albigensom]] w imieniu króla [[Francja|Francji]] łatwo sobie radził ze skłóconymi panami Langwedocji. W tej sytuacji Piotr II postanowił czynnie wspomóc swego szwagra [[władcy Tuluzy|hrabiego Tuluzy]] [[Rajmund VI z Tuluzy|Rajmunda VI]] (jego żona Eleonora była siostrą Piotra II) oraz pozostałych panów, sympatyzujących z [[herezja|herezją]] katarów. Początkowo król zajął pozycję rozjemcy, zobowiązał się wobec papieża, że skłoni Rajmunda VI do rezygnacji z hrabstwa [[Tuluza|Tuluzy]] na rzecz syna [[Rajmund VII z Tuluzy|Rajmunda VII]], którego opiekunem prawnym (i jego ziem) miałby zostać właśnie król Aragonii, nadto król zażądał, by krzyżowcy zaprzestali pustoszenia ziem należących do jego wasali i do niego osobiście. Okazało się jednak, że król Piotr II nie potrafił zapobiec śmierci swego wasala [[Rajmund Roger Trencavela|Rajmunda Rogera Trencavela]] wicehrabiego [[Carcassonne]] i [[Béziers]] ([[1209]]), który został podstępnie pojmany przez Szymona de Monfort, a potem najprawdopodobniej zgładzony. Po śmierci Trencavela jego dziedziny przejął Szymon, zdobywając i niszcząc przy okazji inne ziemie wasali Piotra II, gdzie katarów nie było, na co król Aragonii nie mógł się zgodzić. Wtedy Piotr II postanowił wystąpić zbrojnie przeciwko krzyżowcom, co było niespodziewaną wiadomością dla papieża, który nakłaniał króla do [[Wyprawy krzyżowe|krucjaty do Ziemi Świętej]]. W dalszych planach król Aragonii zamierzał połączyć pod swym berłem całość ziem Langwedocji oraz [[Prowansja|Prowansji]] z jego posiadłościami na półwyspie Pirenejskim, co miało doprowadzić do zjednoczenia ziem zamieszkanych przez ludność mówiącą językami [[język kataloński|katalońskim]] i [[język oksytański|oksytańskim]] (''langue d'oc''), które były bliższe sobie niż językowi [[język francuski|francuskiemu]]. Piotr II zdołał zjednoczyć wokół siebie panów Langwedocji i wraz ze swoim bratankiem hrabią Prowansji, ruszył przeciwko Szymonowi. Choć papież chcąc załagodzić konflikt ogłosił zakończenie krucjaty przeciwko katarom, obie strony parły do bitwy. Doszło do niej w dniu [[12 września]] [[1213]] [[bitwa pod Muret|pod Muret]], gdzie wojska aragońskie i ich sprzymierzeńców poniosły całkowitą porażkę, a sam król poległ.
Śmierć Piotra II w bitwie pod Muret oznaczała zmianę sytuacji geopolitycznej w tym regionie Europy. Od tego czasu władcy Aragonii i Barcelony zaprzestali ekspansji na północ od [[Pireneje|Pirenejów]], katarska herezja została zlikwidowana, hrabstwo Tuluzy, a w późniejszych wiekach także Prowansja, zostały ostatecznie podbite przez Francuzów z Północy. Oznaczało to kres odrębności ustrojowej, kulturowej i językowej obszarów Langwedocji.
|
