Michał Wielhorski (generał): Różnice pomiędzy wersjami

Ponownie z Poniatowskim przybył do Polski aby przyłączyć się do [[Insurekcja kościuszkowska|powstania kościuszkowskiego]] w maju [[1794]], gdzie jako generał lejtnant był dowódcą wojsk [[Litwa|litewskich]] od 4 czerwca, po dymisji [[Jakub Jasiński (generał)|Jakuba Jasińskiego]]. Działania wojenne jakie prowadził na Litwie i w obronie [[Wilno|Wilna]] nie były jednak nazbyt fortunne, brak mu było lokalnego poparcia, jak i energii i charyzmy poprzednika. Zachorowawszy poważnie na oczy udał się na leczenie, od 5 sierpnia decyzją [[Tadeusz Kościuszko|Tadeusza Kościuszki]] zastąpiony jako komendant wojsk liteskich przez [[Stanisław Mokronowski|Stanisława Mokronowskiego]]. Po dostaniu się Kościuszki do niewoli nowy naczelnik [[Tomasz Wawrzecki|Tomasz Wawrzecki]] proponował Wielhorskiego na członka Rady Wojennej, co zostało zablokowane przez frakcję "[[Jakobini polscy|jakobinów]]". Wielhorski był jedną z głównych postaci frakcji "dworskiej" powstańców, razem z [[Józef Poniatowski|księciem Józefem]], [[Stanisław Mokronowski|Stanisławem Mokronowskim]] i [[Eustachy Sanguszko|Eustachym Sanguszko]]. Cierpiąc przez resztę życia z powodu powikłań po ranie w głowę spod Sabacza[[Sabacz]]a, zmarł w [[Wiedeń|Wiedniu]] w [[1805]].