Wersja z 01:09, 25 lut 2007 edytuj Milek pl (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 705 edycji m →‎Wokół Yeatsa: int. ← poprzednia edycja		Wersja z 13:00, 6 kwi 2007 edytuj anuluj edycję BzBot (dyskusja \| edycje) 13 044 edycje m BzBot: poprawka tekstu: (-[[USA\| +[[Stany Zjednoczone\|) następna edycja →
Linia 15: W pierwszej połowie [[wiek XIX\|wieku XIX]] rodzący się podziemny ruch irlandzki podzielił się na dwa odłamy: jeden, skupiony wokół [[Stowarzyszenie Katolickie\|Stowarzyszenia Katolickiego]] ([[Henry Grattan]] i [[Daniel O'Connell]]), głosił hasła polityki ugodowej, zmierzającej do negocjacji z Anglikami, głównie o prawa katolików. Drugi zaś - powstała w [[1842]] roku [[Młoda Irlandia\|''Młoda Irlandia'']] ([[Charles Duffy\|Charles Gavan Duffy]]), hołdowała hasłom radykalnym i rewolucyjnym, zapowiadała walkę o niepodległość. W [[1848]] z jej inicjatywy rozpoczęło się powstanie, nieudane i krwawo stłumione, nazywane sarkastycznie [[Bitwa na grządce kapusty w ogrodzie wdowy McCormack\|Bitwą na grządce kapusty w ogrodzie wdowy McCormack]]. W roku [[1845]] przez Irlandię przeszła ziemniaczana zaraza, która zapoczątkowała czteroletnią [[Klęska głodu w Irlandii\|klęskę głodu]]. W tym czasie sprawy polityczne zeszły na dalszy plan. Wtedy też rozpoczęła się masowa emigracja z Wyspy, głównie do [[~~USA~~Stany Zjednoczone\|Stanów Zjednoczonych]]. Właśnie w Ameryce został założony nowy ruch rewolucyjny [[Towarzystwo Feniańskie]]. Fenianie nawiązywali do bojowych tradycji Tone'a i odrzucali możliwość parlamentarnych metod walki. Jednym z przywódców ruchu był [[John O'Leary]], który swoje idee ogłaszał w wydawanym przez siebie piśmie ''The Irish People'' (''Irlandzki lud''). W [[1867]] roku na terenie Irlandii wybuchło kolejne powstanie, ale tak jak i wcześniejsze zakończyło się całkowitym fiaskiem - nie nadeszła oczekiwana pomoc od fenian, a przywódców aresztowano jeszcze przed rozpoczęciem buntu. Po klęsce powstania podjęto walkę o niezależność w angielskim parlamencie (ruch [[Home Rule\|''Home Rule'']], zainicjowany przez [[Isaac Butt\|Isaaca Butta]] i [[Charles Stewart Parnell\|Charlesa Stewarta Parnella]]). Co ciekawe, Irlandczycy znaleźli niespodziewanego sojusznika w osobie premiera Anglii [[William Ewart Gladstone\|Williama Gladstone'a]]. Szef brytyjskiego rządu próbował przeforsować w parlamencie dwie ustawy o przyznaniu Irlandii autonomii, ale obie upadły - pierwsza w [[Izba Gmin\|Izbie Gmin]], druga w [[Izba Lordów\|Izbie Lordów]].

Odrodzenie celtyckie: Różnice pomiędzy wersjami