Wśród 14 oskarżonych znaleźli się najwyższej rangi feldmarszałkowie i generałowie hitlerowskiego Wehrmachtu i naczelnego dowództwa oraz jeden admirał [[Kriegsmarine]] (marynarki wojennej, był nim [[Otto Schniewind]]). Na ławie oskarżonych znaleźli się m.in. gen. [[Hermann Reinecke]] (szef Biura Jeńców Wojennych w ramach OKW, odpowiedzialny za zbrodnicze traktowanie jeńców radzieckich i polskich oraz szef NSFO, czyli politycznej [[propaganda|propagandy]] [[nazizmNarodowy socjalizm|nazistowskiej]] w niemieckiej armii), gen. [[Walter Warlimont]] (zastępca szefa sztabu Wehrmachtu), gen. [[Rudolf Lehmann]] (współodpowiedzialny za wydanie osławionego rozkazu o zabijaniu komisarzy bolszewickich i innych zbrodniczych rozkazów w trakcie wojny z [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]]), gen. [[Hans Georg Reinhardt]] (odpowiedzialny za liczne zbrodnie wojsk niemieckich w czasie tłumienia [[powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]]) czy feldmarszałek [[Wilhelm Ritter von Leeb]] (odpowiedzialny za [[zbrodnie przeciw ludzkości]] podczas kampanii w [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] oraz podczas pełnienia funkcji ministra transportu). Gen. [[Johannes Blaskowitz]] (m.in. szef administracji wojskowej w okupowanej [[Polska|Polsce]]) popełnił [[samobójstwo]] w trakcie trwania procesu ([[8 lutego]] 1948). Dwaj inni najwyżsi oficerowie Wehrmachtu, feldmarszałek [[Wilhelm Keitel]] i gen. [[Alfred Jodl]], zostali za swoje zbrodnie osądzeni przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w [[Norymberga|Norymberdze]], skazani na [[kara śmierci|karę śmierci]] i straceni.
