Wacław Taranczewski: Różnice pomiędzy wersjami

▲Wacław Taranczewski (4,III,1903 — 15,II,1987) — był profesorem Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych od 1948 do 1970. Początkowo prowadził Katedrę Rysunku Wieczornego, potem zorganizował i prowadził Zakład Malarstwa Ściennego, także pracownię malarstwa sztalugowego. Uprawiał malarstwo sztalugowe i ścienne, także drzeworyt. Odbitki zebrał w tzw. "Teczce" (1926). Przez całe artystyczne życie uczestniczył w wystawach zbiorowych w Polsce i poza nią. Ważniejsze wystawy indywidualne miał w Muzeum Narodowym w Poznaniu i w krakowskim Pałacu Sztuki (1958); retrospektywną w Biurze Wystaw Artystycznych w Krakowie (1969); ostatnią w warszawskiej Zachęcie (1970). Malował cyklami. Najbardziej znane to: „Mała Malarka”, „Martwa natura ze Świątkiem”, „Koncert w Atelier”, „Trio”. Polichromie realizował głównie w architekturze sakralnej. Powstało ich wiele, najważniejsze to kościół Najświętszej Marii Panny i kościół św. Marcina w Poznaniu. Zaprojektował i zrealizował witraże w Katedrze warszawskiej, poznańskiej i w kościele parafialnym w Borku Fałęckim w Krakowie. Uhonorowany został m.in. polską Nagrodą Państwową (1972) i Guggenheim International Award na XXIX Biennale w Wenecji (1958). Obrazy Wacława Taranczewskiego znajdują się w zbiorach wszystkich ważniejszych muzeów polskich, także w kolekcjach prywatnych w Polsce i poza nią.