Łukasz Górka (zm. 1475): Różnice pomiędzy wersjami

'''Łukasz I Górka''' [[herb szlachecki|herbu]] [[Łodzia (herb szlachecki)|Łodzia]] - Syn Jakuba I z Górki ([[Miejska Górka|Miejskiej Górki]]) i jego żony Doroty. W młodości został dworzaninem królewskim (prawdopodobnie za wstawiennictwem Mikołaja I z Górki i Kórnika - kanclerza kapituły poznańskiej). W [[1428]] został [[łożny|łożnym]] [[Władysław II Jagiełło|Władysława Jagiełły]], przed [[1434]] otrzymał (prawdopodobnie w zastaw) starostwo [[Kościan|kościańskie]], a w [[1437]] lub [[1438]] urząd podczaszego poznańskiego. W [[1440]] towarzyszył [[Władysław III Warneńczyk|Władysławowi Warneńczykowi]] w wyprawie na [[Węgry]], doprowadzając posiłki z [[Wielkopolska|Wielkopolski]], jednak przed [[Bitwa pod Warną|bitwą pod Warną]] powrócił do ojczyzny. Po śmierci Władysława III posłował zarówno do [[Kazimierz IV Jagiellończyk|Kazimierza Jagiellończyka]] jak i [[Bolesław IV Warszawski|Bolesława IV]] - księcia mazowieckiego w sprawie sukcesji. Szybko został zaufanym nowego króla, w latach [[1447]]-[[1448]] sprawował urząd wielkopolskiego starosty generalnego (ponownie w [[1451]]-[[1454]] i [[146]]-[[1457]]), a w [[1449]] został [[Wojewodowie poznańscy i wielkopolscy|wojewodą wielkopolskim]]. Jako aktywny członek rady królewskiej popierał Kazimierza w walce z [[Zbigniew Oleśnicki (kardynał)|Zbigniewem Oleśnickim]] i [[Małopolska|małopolską]] opozycją. Jako zwolennik inkorporacji [[Prusy|Prus]] kontaktował się z [[Związek Pruski|Związkiem Pruskim]] a w [[1454]] brał udział w hołdzie [[Gdańsk|Gdańska]]. Był jednym z głównodowodzących w [[Bitwa pod Chojnicami|bitwie pod Chojnicami]] ([[18 IX]] [[1454]]), a po klęsce trafił do niewoli. Więziono go w [[Malbork]]u, skąd został zwolniony w [[1455]]. Od tego momentu działał wyłącznie jako dyplomata, choć podczas [[wojna trzynastoletnia|wojny trzynastoletniej]] udzielał wojskom królewskim wsparcia finansowego. Po wojnie rokował z [[Maciej Korwin|Maciejem Korwinem]] - królem Węgier o tron [[Czechy|czeski]] dla synów Kazimierza. W [[1474]] brał udział w nieudolnym pospolitym ruszeniu mającym bronić południowej [[Wielkopolska|Wielkopolski]] przed najazdem Jana - księcia [[Żagań|żagańskiego]]. Do śmierci sprawował urząd starosty kościańskiego (jego bezwzględne ściąganie podatków wywołało bunt mieszczan w [[1447]]) oraz [[Pobiedziska|pobiedziskiego]]. Zmarł nagle [[11 kwietnia]] [[1475]], pochowano go w [[Bazylika Katedralna pw. św. Piotra i Pawła w Poznaniu |poznańskiej katedrze]]. Żonaty z Katarzyną, córką Dobrogosta Szamotulskiego, miał synów: [[Uriel Górka|Uriela]], Jana, Jakuba II i Mikołaja II oraz córkę Małgorzatę - żonę Stanisława Zbąskiego.