prof. dr hab. '''Wacław Taranczewski''' (ur. [[4 marca]] [[1903]]r. — zm. [[15 lutego]] [[1987]]) — był profesorem [[Krakowska Akademia Sztuk Pięknych|Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych]] od 1948 do 1970. Początkowo prowadził Katedrę Rysunku Wieczornego, potem zorganizował i prowadził Zakład Malarstwa Ściennego jak również pracownię malarstwa sztalugowego. Uprawiał [[malarstwo sztalugowe]] i ścienne, także [[drzeworyt]]. Odbitki zebrał w tzw. ''Teczce'' (1926r.). Przez całe artystyczne życie uczestniczył w wystawach zbiorowych w Polsce i zagranicą. Ważniejsze wystawy indywidualne miał w Muzeum Narodowym w Poznaniu i w krakowskim Pałacu Sztuki (1958r.). Wystawa retrospektywna w Biurze Wystaw Artystycznych w Krakowie odbyła się w roku 1969, a ostatnia w warszawskiej Zachęcie w 1970r. Malował cyklami. Najbardziej znane to: ''Mała Malarka'', ''Martwa natura ze Świątkiem'', ''Koncert w Atelier'', ''Trio''. [[Polichromia|Polichromię]] realizował głównie w architekturze sakralnej. Powstało ich wiele, najważniejsze to kościół Najświętszej Marii Panny i kościół św. Marcina w Poznaniu. Zaprojektował i zrealizował [[witraż]]e w Katedrze Warszawskiej, Poznańskiej i w kościele parafialnym w [[Borek Fałęcki|Borku Fałęckim]] w Krakowie. Uhonorowany został m.in. polską Nagrodą Państwową (1972r.) i [[Guggenheim International Award]] na XXIX Biennale w Wenecji (1958r.). Obrazy Wacława Taranczewskiego znajdują się w zbiorach wszystkich ważniejszych muzeów polskich, także w kolekcjach prywatnych w Polsce i zagranicą.
