Stara Kancelaria Rzeszy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian |
uzupełnienia |
||
Linia 1:
'''Stara Kancelaria Rzeszy''' – siedziba [[Kanclerze Niemiec|kanclerzy Niemiec]] w okresie od [[1875]] do [[1938]] roku w tzw. "
Linia 11:
*górną, na poddaszu krytym [[Dach mansardowy|mansardowym dachem]] z [[Lukarna|lukarnami]].
Fasadę przednią podkreślał rozdzielony [[Pilaster|pilastrami]] [[Ryzalit|ryzalit]], zamknięty od góry trójkątnym [[tympanon|tympanonem]]
Z tyłu pałac nie posiadał dziedzińca, a fasada tylna różniła się od przedniej tylko brakiem tympanonu.
Tyły obiektu wypełniał ogród, bardziej podobny do lasu.
==Historia==
Linia 21 ⟶ 25:
Za czasów księcia [[Antoni Henryk Radziwiłł|Antoniego Henryka Radziwiłła]], (od jego nazwiska nazwany "Pałacem Radziwiłłowskim") do końca życia Antoniego, pałac pełnił funkcję ośrodka życia muzycznego, literackiego i teatralnego polskiej kultury. Później wskutek [[germanizacja|germanizacji]] synów podupadł w tej roli.
Pałac został sprzedany [[Cesarstwo Niemieckie|Rzeszy]] w [[1875]], a następnie wobec faktu, iż znajdował się przy "trakcie królewskim Berlina", adaptowany został w okresie od [[1875]] do [[1878]] wg planów Georga Joachima Wilhelma Neumanna jako mieszkanie służbowe Kanclerza i jednocześnie Pałac Kanclerski.
W latach [[1928]] - [[1930]] zmieniono wystroje wnętrz wg projektu znanego architekta [[Eduard Jobst Siedler|Eduarda Jobsta Siedlera]].
W [[1938]], po wybudowaniu [[Nowa Kancelaria Rzeszy|Nowej Kancelarii Rzeszy]] dla odróżnienia, był nazywany Starą Kancelarią Rzeszy.
==Wnętrza==
W pałacu na parterze znajdowały się;
*Hall Wejściowy;
*Salon Przyjęć nazywany zwyczajowo "damskim" ([[język niemiecki|niem.]] ''Damen Salon'');
*Salon "Bismarcka" ([[język niemiecki|niem.]] ''Bismarckzimmer'') - jedyne pomieszczenie z kominkiem na parterze, później używany jako palarnia;
*Sala Jadalna (wraz z zapleczem: kuchnia, przygotowalnia, itp.);
*Ogród Zimowy;
*Pomieszczenia administracyjne i techniczne.
Na parterze również, w oknach prawego skrzydła wychodzących bezpośrednio na Wilhelmstraße pojawiał się zwyczajowo przed tłumem sam kanclerz.
Natomiast na piętrze zanjdowały się;
*Sala Posiedzeń ([[język niemiecki|niem]] ''Sitzungssaal'') - największe pomieszczenie zajmujące całą powierzchnię kondygnacji pomiędzy ryzalitami: przednim i tylnym;
*Sala Posiedzeń Gabinetu ([[język niemiecki|niem.]] ''Kabinett Sitzungssaal'')
*Sala Konferencyjna ([[język niemiecki|niem.]] ''Konferenzraum'');
*Gabinet Kanclerza ([[język niemiecki|niem.]] ''Arbeitszimmer des Reichskanzlers'');
*Biblioteka Kanclerza (([język niemiecki|niem.]] ''Bibliothek des Reichskanzlers'';
*Prywatne Apartamenty Kanclerza;
==III Rzesza==
Za czasów [[Hermann Goering|Goeringa]], który był premierem i przewodniczącym Reichstagu, w [[1934]] [[Paul Ludwig Troost (architekt)|Paulowi Ludwigowi Troostowi]] (wzorcowemu architektowi Hitlera) powierzono remont Starej Kancelarii, w trakcie którego od strony ogrodów dobudowano na tyłach prawego - południowego skrzydła pałacu, wielką, zachodząca na zaplecze Ministerstwa Spraw Zagranicznych przy Wilhelmstraße 76, salę recepcyjną ([[język niemiecki|niem]] ''Festsaal'') , którą to jedynie zdążył zaprojektować przed swoją śmiercią Troost. Przebudowę kontynuował asystent Troosta - Leonhard Gall, i to on zaprojektował latem 1935r. pod salą tzw. "piwnicę przeciwlotniczą" ([[język niemiecki|niem.]] ''Luftschutzkeller''), zawierającą ok. 20 pomieszczeń i chronioną żelbetem grubości rzędu 1,5 metra. Parametry opancerzenia wyznaczył osobiście [[Adolf Hitler|Hitler]]. Budowę [[Führerbunker|schronu zakończono]] w [[1936]], zamieniając ją ostatecznie w tzw. bunkier przedni ([[język niemiecki|niem.]] [[Führerbunker|''Vorbunker'']]).
==Źródła==
*''Wspomnienia'', [[Albert Speer]], wyd. MON, Warszawa 1990, ISBN 83-11-07719-3
*''Byłam Sekretarką Adolfa Hitlera'', Christa Schroeder, wyd. [[Bellona (wydawnictwo)|Bellona]] 2000, ISBN 83-11-08974-4
==Linki zewnętrzne==
| |||