Wilhelmina Pruska (1709–1758): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m drb
Quandt (dyskusja | edycje)
m lit.
Linia 8:
Wychowywała się na [[purytanizm|purytańskim]], skrajnie oszczędnym i spartańskim wręcz dworze [[Fryderyk Wilhelm I Hohenzollern|Fryderyka Wilhelma I]], pozbawionym wszelkich przyjemności właściwym dworom monarszym ówczesnej Europy. Jej ojciec bowiem nie widział sensu w bezowocnym naśladowaniu francuskiej, wersalskiej mody, która rujnowałaby kraj, wszystkie dochody państwa inwestując za to w armię bądź tezauryzując w podziemiach berlińskiego zamku. Wilhelmina była, podobnie jak brat Fryderyk, przeciwieństwem ojca pod względem intelektualnym i kulturalnym. Bystra, nieprzeciętnie inteligentna, uzdolniona muzycznie, o wielu pasjach i wyrafinowanym smaku artystycznym, do tego przedwcześnie dojrzała intelektualnie dusiła się w prostej, czasem wręcz prostackiej atmosferze poczdamskiego dworu.
 
Mimo to, jej początkowe kontakty z ojcem układały się bardzo poprawnie, wręcz pomyślnie, o czym świadczy pozostawiona przez nią korespondencja. Wzajemne relacje uległy potem pogorszeniu wraz z coraz częstszymi zmianami nastrojów jej ojca i jego coraz mniej kontrolowanymi wybuchami gniewu. Były one spowodowane między innymi intrygami dwornymi jej matki. Ją też Wilhelmina oskarża w swoich pamiętnikach o nieszczęśliwe dzieciństwo i młodość. Pisze o niej m.in.: „''Cała pycha i wyniosłość domu [[Welfowie|hanowerskiego]] skupiła się w jej osobie''”. Za purytańską atmosferę dworu, zagęszczającą się wraz z posuwaniem się w wieku Fryderyka Wilhelma, wini Wilhelmina pastora Francke’a z Halle. Wg królewskiej córki ów przedstawiciel pietyzmu ''budził w królu wyrzuty sumienia z powodu rzeczy najbardziej niewinnych, potępiał wszystkie przyjemności, które uważał za niecne, nawet polowanie i muzykę''. To oraz jej racjonalne usposobienie było przyczyną jej krytycznego podejścia do spraw dogmatów, obrzędów i w ogólności religii. Niezwykle dobre stosunki natomiast utrzymywała Wilhelmina ze swoim młodszy bratem, [[Fryderyk II Wielki|Fryderykiem]], z którym dzieliła pasje i zainteresowanie muzyką, filozofią, nauką. Rodzeństwo to było niezwykle zaprzyjaźnione, a wieku dojrzałym zdolne do miłości i ofiarnej pomocy. Poprzez swoje zainteresowania i filozoficzną korepondencjekorespondencję, stało się ono unikatem na całą monarszą Europę, przepełnioną jeszcze balami i rozrywkami na modę francuską.
 
==Plany małżeńskie==
Wilhelmina już jako dziecko stała się kartą rozgrywającą rodziców w ich prywatnych sporach, a potem także w polityce zagranicznej. Jej matka dążyła do zacieśnienia stosunków z dynastią hanowerską, z której sama pochodziła, aranżując zaręczyny córki ze swoim siostrzeńcem, [[Fryderyk Ludwik Hanowerski|Fryderykiem Ludwikiem Hanowerskim]], [[Książę Walii|księciem Walii]] i dążąc do podwójnego małżeństwa Wilhelminy i Fryderyka z tą rodziną królewską. Sama Wilhelmina w swoich pamiętnikach wyznaje, że również opowiadała się tą opcją. Ojciec jednak preferował wariant [[Habsburgowie|habsburski]], umiejętnie podsycaną przezniektórychprzez niektórych faworytów i austriackiego dyplomatę Seckendorffa.
 
Po nieudanej ucieczce [[Fryderyk II Wielki|Fryderyka]], sytuacja na dworze uległa jeszcze większemu pogorszeniu, a [[Fryderyk Wilhelm I Hohenzollern|Fryderyk Wilhelm]] wzmocnił swoją i tak despotyczną pozycję. Grożąc Wilhelminie osadzeniem w twierdzy [[Spandau]] pod zarzutem udziału w zmowie, która doprowadziła do próby ucieczki jej młodszego brata oraz szantażując nawet pozbawieniem go tronu, zmusił praktycznie córkę do zawarcia związku z Fryderykiem, [[margrabia|margrabią]] [[Bayreuth]].