Sudbury Neutrino Observatory: Różnice pomiędzy wersjami

 

SNO to [[detektor]] [[neutrino|neutrin]] ulokowany głęboko pod ziemią. Detektor neutrin SNO zbudowano w kopalni niklu na głebokości 2073 m. Obiektem badawczym jest zbiornik [[ciężka woda|ciężkiej wody]] o pojemnooci 1 000 ton, zawierający około 1 tony krystalicznego [[ind]]u. Gdy neutrino uderza w jądro indu następuje emisja [[elektron]]u i [[promieniowanie gamma|promieniowania gamma]] ([[foton]]u).

Poza wielkim zbiornikiem krystalicznie czystej wody, detektor SNO uzupełnia mniejsza kula wypełniona tysiącem ton tzw. ciężkiej wody, w której atomy zwykłego wodoru zastępuje deuter. Dzięki zwykłej wodzie można było określić liczbę [[neutrina słoneczne|neutrin słonecznych]], nie rozróżniając ich typu. Natomiast ciężka woda pozwala stwierdzić, ile do nas dociera [[neutrino elektronowe|neutrin elektronowych]]. Prowadząc pomiary wyznaczono strumień neutrin elektronowych. Dla określenia zaś łącznego strumienia neutrin wykorzystano wyniki [[Super-Kamiokande]]. Znając te dwie wartości oraz wiedząc, że [[Słońce]] jest niemal wyłącznie źródłem neutrin elektronowych, można było stwierdzić, że dwie trzecie tych cząstek zmienia swoją tożsamość w drodze na Ziemię w wyniku tzw. [[oscylacja neutrin|oscylacji neutrin]].

 

 

a) neutrino może być absorbowane przez jądra [[deuter]]u, które przekształcają się w 2 neutrony, emitując [[promieniowanie beta]]:

b) neutrino może współdziałać z elektronem ciężkiej wody, bez przekształcenia czasteczki, jedynie przekazuje energię (efekt kuli bilardowej), a kierunek emisji elektronu pozwala na określenie kierunku, z którego pojawiło sie neutrino:

 

 

 

:<math>{}^{3}_{1}\hbox{H}\;\to\;^{3}_{2}\hbox{He}\;+\;{e^-}+\bar{\nu}_e